Köpek saldırınca ne yapmalı?

Mutat akşam yürüyüşlerimden birini yapıyordum. Tam o evin önüne geldiğimde...

O evde bir köpek var. Sevimli sayılabilir ama biraz irice. Her geçtiğimde öyle bir havlıyor ki, acaba hırsıza benzer bir halim mi var diye, kendinden şüpheye düşüyor insan.

Bana havlaması başka köpeklerinkinden farklı. İt oğlu it, geçeceğimi önceden görüyor ya da hissediyor mu, her ne oluyorsa, evlerinin önüne gelene kadar bir tarafa siniyor, tam geçtiğim anda, saklandığı yerden öyle bir fırlayıp havlamaya başlıyor ki... Hani birisini korkutmak istediğinizde kendinizi gizler, sonra da aniden önüne fırlayıp “Bööö!” diye bağırırsınız ya, bu da öyle... Allah’tan bahçelerinde çit var da, aşıp yanıma gelemiyor.

Bu huyunu bildiğimden, o evin önüne her geldiğimde, bedenimin bütün kaslarını sımsıkı gererek kendimi bu tacize hazırlıyorum. Fakat o hayvan, nasıl hissediyorsa, havlamak için hep boşta bulunduğum anları tercih ediyor. Beklenmedik bir saldırıda, fiziksel zarar olmasa da, insanın bir tarafına nüzul inmesi işten bile değil. Bir anda kaskatı kesiliverir insan...

Neyse, bu hafta sonu evlerinin önünden geçerken yine yeri göğü inletircesine havlamaya başladı. Bu defa geçip gitmek yerine, bir anda kafama esti, baktım etrafta ayıplayacak kimsecikler yok, geçtim karşısına, aynen onun yaptığı gibi, avazım çıktığı kadar, “Hav hav hav!” diye bağırdım. Bekliyordum ki daha fazla sinirlensin, bana verdiği zararın intikamını, tansiyonunu yükselterek alayım...

Olacak şey değil, bilsem daha önce denerdim, o azgın köpek bir anda felç oldu adeta. Olduğu yerde kaskatı kesildi, uzun süre yerinden kıpırdayamadı. Görseniz, gözleri bile yuvalarından fırladı adeta. Havlamak bir yana, sanki nefesi durdu.

Kendimi Doktor Dolittle gibi hissettim o anda. Belli ki, köpek dilinde ya ağır bir hakarette bulunmuş ya da önemli bir tehdit savurmuştum...

Kıssadan hisse, insan ya da hayvan, herkese anlayacağı dilde hitap etmek lâzım.

Siz yine de, arada çit yoksa, benim yaptığımı denemeye kalkmayın. Neme lâzım, istemeden araya anlam bozukluğu verecek kelimeler eklersiniz... Akım derken yokum dersiniz... Ya da Laz aksanıyla havlarsınız... Sonra yandı gülüm keten helva!...