Köpek ve insan sevgisi

İnsanız ya önce kendimizi severiz, bu yani insanı severiz demek değil midir?

Bence de asıl olan insandır, benim için öncelikli olan insandır. Annemdir, babamdır, çocuğumdur, eşimdir, dostumdur, komşumdur, öteki mahalledeki, köyümdeki, uzak bir ülkedeki, sanırım hepiniz için de böyledir.

Hayvanları da çok severim, onlarda bizim gibi canlıdırlar, hassastırlar, birçok duyuları bizden daha çok gelişmiştir. Kaplumbağa, kuş, bıldırcın, civciv, kedi evimden geçen hayvanlardır, özellikle kedi pek çok kereler misafirimiz daha doğrusu ev sahibimiz oldular. Bilirsiniz onlar yaşadıkları yerin sahibi sanırlar kendilerini.

Ben, özellikle Antalya'da kaldırımlardan yürümem, yürüyemem. O güzelim, pembemsi kırmızı kaldırımları bırakır, asfalt yola inerim. Tehlikeye filan aldırmam, çünkü kaldırımlar daha tehlikelidir. Hemen hemen 3-4 metrede bir köpek pislikleri öbek öbek durur. Sabah ve akşamları, genellikle hanımlar köpeklerini dolaştırırlar, tuvalet ihtiyacı için ellerinde ne bir poşet ne bir kürek, kağıt hiçbir şey göremezsiniz, kaldırımdan da inmezler ve insandan daha çok sevdikleri köpeklerini yayaya ait kaldırıma pisletirler. İkaz etmekle başa çıkmıyor. Peki bu ilin sonu ne olacak, kimse uyarmayacak mı bu tip köpekliyi. Belki belediye zabıtaları yapmalı bu işi, cezası filan yok mudur, hayvan sevip insan sevmeyen bu grup arttıkça ne olacak halimiz. Öğüre böğüre gezeceğiz zahir.

Gerçek insan ve hayvan severlerin başımın üstünde yeri var. Canlıların tümünü sevmek gerek, insanı da.

Siz, beni dinleyin, kaldırımdan inin.