Kör kedi

Küçük bir kuş havalandı tüm haşmetiyle gökyüzüne tırmanan çınar ağacından. Özgürce uçtu boşlukta, kibrit kutusu gibi görünen binaları izledi uçarken. İnsanlar gördü karıncalar gibi, telaşla birbirlerini ezerek koşturan. Sonra yoruldu küçük kanatları; konacak bir yer aradı kendine. Korkuyordu ağaçtan başka bir yere konmaya.‘’Şu koca şehirde nasıl bir ağaç olmaz’’ diye söylendi kendi kendine. Geri dönmek istedi havalandığı çınar ağacına ama çok uzakta kalmıştı o da. Dayanmazdı küçük kanatları geri dönmeye... Artık tamamen dayanacak gücü kalmadığını anlayınca  başka çare kalmadı diye düşünüp kondu insanların basarak geçtiği tozlu betona; ‘’birez dinleneyim, dönerim çınara’’ diye düşündü soluk soluğa. Titriyordu şimdi, pişmandı geldiği için buralara.

Biraz ötede, tek gözünü bir çocuğun attığı taşla kaybetmiş siyah bir kedi, çöpleri karıştırıyordu karnını doyurmak için. Yiyecek bir şeyler bulamayınca öfkeyle tırmaladı çöp poşetini. Gezmişti sokakları gün boyunca; hatta dayak bile yemişti başka bir kedinin çöplüğüne girdi diye.  Usanmıştı artık bu hayattan. Rakip kedilerden sonra bir de aç insanlar çıkmıştı karşısına, günden güne de artıyordu bunlar hatta. O daha uyanmadan geliyordı, yenebilecek ne varsa toplayıp götürüyorlardı çöplerden. Anlamıyordu; insanlar zaten evlerinde karınlarını doyurmuyor muydu? Ne diye şimdi çöplere dadanmışlardı?  Söylenirken kaldırımın kenarını ilişti tek gözü, küçük bir kuş kıpırdamadan duruyordu orda, yaralıydı besbelli. Başka bir kediye kaptırırım korkusuyla, hızlıca koşmaya başladı küçük kuşa doğru. Fırladı yola, kendisini bir aslan gibi hissetmişti, içten içe gururlandı hatta bununla. Kurbanını kavuşmak için koşarken böyle , bir ses duydu aniden, sonra bir gürültü koptu, ne olduğunu anlayamadan acıyla savruldu küçük kuşun yanına. Ağzından kan damlıyordu betona, fark edememişti üzerine gelen koca arabayı, kurbanını midesine indirmek için koşarken  yolda.  Bekliyordu şimdi ölümü, tozlu kaldırımın kenarında.

Murat Can Bayraktar