Kör Nokta(mız)

Sandra Bullock'u severim. Yıllardır iyi-kötü bana hep 'popcorn' filmlerin oyuncusu izlenimini vermiştir. Kah komik kah hüzünlü hikayelerde çıktı karşımıza. Ancak bu sene ne olduda bu kadın oscar kazandı çok merak ettim. Merakımı nihayet giderdim. Ve işte The Blind Side (Kör Nokta) ...

Film hikaye bakımından anlamlı, ders alınacak , ibretlik bir konuya deyiniyor. Gerçek bir hikaye olması ilgimi çeken ilk özelliği aslında. Bu yılın diğer favori adaylarından Precious filminide andırmıyor değil hani. Yinede bizi ele geçiren şu kapitalist düzende 'böyle hayatlarda varmış' dedirten cinsten bir çalışma olmuş. Hikayeye geçmeden son bir noktayı atlamamam gerekir. Doğrusunu söylemek gerekirse bu filmde Sandra Bullock'un oscarlık bir performansı yoktu. Diğer filmlerinden farksızdı. Hangi role girerse girsin, Sandra her zaman inandırıcı oynuyor zaten. En iyi kadın oyuncu kesinlikle Precious filminde Gabourey Sidibe'in hakkıydı diye düşünüyorum. Sonra diyorum ki galiba Hollywood en popüler emekçilerinden bir tanesini daha taçlandırmak istedi herhalde.

Michael Oher ( herkesin hitap ettiği şekilde 'Koca Mike' ) babasını hiç tanımamış, anneside uyuşturucuyu hayatının merkezine almış, içine kapanık bir kadının 13 oğlundan biridir. Günümüz tabiriyle tam bir 'zavallı'dır. Sadece sportif yeteneği sayesinde gittiği okulda zar zor ayakta durabilmektedir. Derslere ilgisiz, notları sıfır dolaylarındadır. Tesadüf eseri yağmurlu bir akşam Leigh Anne (Sandra Bullock) ve ailesi ile yolları kesişir. Ve asıl hikaye bundan sonra başlar.

Sandra Bullock ailenin otoritesi herkes tarafından kabul edilmiş annesidir. Koca Mike'a evlerini açarlar. Maddi manevi her türlü yardımı yaparlar. Herşeyden önce 'aile' olgusunu ona en sıcak haliyle hissettirirler. Koca Mike'ta vücudunun her bir noktasına kadar yayılan o korumacı iç güdüsüyle bu aileyi sever ve korur. Öyleki bir kaza sahnesinde evin küçük oğlunun ciddi biçimde yaralanmasına engel bile olmuştur. Netekim aile, bu madeni işler ve ortaya muhteşem bir sporcu çıkarırlar. Filmin sonunda da Koca Mike klüplerden biriyle 13 milyon dolarlık bir anlaşmaya imza atar.

Diyaloglar o kadar enteresan, Mike'ın ağzından çıkanlar o kadar inanılmaz ki, bizler çocukların kendilerine ait odalarının olamaması fikrine bile artık düşünemezken, onun 'kendine ait bir yatağının dahi olmadığını' dile getirdiği an Sanra Bullock'un verdiği tepkiye hakvermemek kaçınılmaz oluyor. Şükran Günü evin babası ve iki çocuğu tabaklarını eline alıp tv karşısında maç izlemeye koyulduğu an , Mike'ın tabağını alıp yemek masasına oturması ve evin annesinin bu eylemden yola çıkarak herkesi doğru olan şekilde masaya toplaması ise oldukça anlamlı. Aile, ev , birlik olgularının bazıları için ne kadar 'özel' olduğunu en çıplak haliyle yüzünüve vuruyor bu film.

Oyunculara dair önemli bir kaç not ; evin küçük oğlu S.J. karakterini canlandıran ufaklık Jae Head inanılmayacak derecede başarılı. İzleyince ne demek istediğimi anlayacaksınız. Filmin esas -koca- oğlanı Michael Oher'ı canlandıran Quinton Aaron inandırıcı ve iyi bir performans sergilemiş. Evin babasını canlandıran Tim Mcgraw bana biraz yaşlanmış gibi geldi (yada baya yaşlanmış).

Filmi izledikten sonra şunu düşündüm. Bu dünyada 'evlat edinmek' diye bir eylem var. Sıfır kilometre çocuk yapmanın mutluluğu ayrıyken, başka kan ve canlardan meydana gelmiş ancak yuva ve aile gibi kavramlardan uzaklaştırılmış ve buna aç gencecik bedenlerde var. Ve biliyoruzli onları sahiplenen ailelerde var. Ancak kaçımız bunun ciddi bir mevzu olduğunun farkındayız. Onları nüfusumuza geçirmesek dahi hiç değilse vakit ayırıp az biraz ilgi gösterirsek hatta bizim gibi 'koruyucu aile' olursak bile yaratacağınız etki, bırakacağınız iz , inanın unutulmaz olacaktır. Böylelikle bir köşede 'el bekleyen' hayatlar kör noktamız olmaktan çıkacaktır.