Küçük bir adımdan büyük bir farklılığa

Bazen bize ait olan şeyleri atılacak, verilecek şeyler diye niteleyip ihtiyacı (?) olan birilerine verip onlardan kurtulmak isteriz.

Gerçekten kurtulmak istediğimiz nedir?

• Bir zamanlar ihtiyacımız iken daha sonra atılacaklar listesine geçen mobilyalar, elbiseler, ayakkabılar, çantalar, vs. ya da
• Onları kullanırken  hissettiğimiz duygular, yaşadığımız anılar,  hatıralar gibi elle tutulmayan ancak zihnimizin parçası haline gelen düşünceler mi?

Hangisinden kurtulmak istediğimizin farkında mıyız acaba?

Bize ait olan nedir?

Objeler mi yoksa objelerin hissettirdiği duygular mı?

Her ikisi de bize ait ve objelere veda ederken duygulara da veda etmiş oluyoruz, bir yandan da muhtaç birilerine faydalı oldum duygusu ile doyum hissederek mutlu olacağımıza inanıyoruz.

Muhtaç kim, gerçekten neye ihtiyacı olduğunu biliyor muyuz? Kullanmıyorsak birine verelim vermesine de gerçekten o şey, onun ihtiyacı mı, bilmiyoruz? İhtiyacı olan, ikinci el kullanmak yerine yenisini almayı tercih edebilir. O zaman ne yapacağız? Bilinen bir yöntemden destek alıyorum.

5N1K yöntemi göreceli bir hayat sürdüğümüzü gösteriyor.

• Amaç Ne         : Mutlu olmak
• Ne zaman        : Ömür boyu
• Nerede           : Yaşadığımız her yerde
• Nasıl               : Her an
• Neden             : Hayatın sürekliliği için
• Kim                 : Ben, sen, o, biz, siz, onlar, hepimiz

Küçük bir adım büyük farklılıklar oluşturabiliyor. Atılacakları faydalı hale getirmek mümkün. Atıklar biraz değişim biraz dönüşümle işe yarayacak hale gelebiliyor. Böylece hem atılacak eşya çöpe gitmekten kurtuluyor hem de yaratıcılığını kullanan insanın o süreçteki hayatı pozitif yönde değişiyor...