Küçük cansız kahramanlarıma...

Neden "ne oldum değil ne olucağım demeli." demenin anlamını anladım.

Sanırım..

Oyuncakların küçük parmaklarım arasında hayat bulduğu zaman içinde,

Pek de fazla insanın ulaşamadığı bir şeyi;

Oyuncaklarıma giydirdiğim, cansız varlıklarına kattığım hayali, hayatları,

Bir gün canlı bedenim de hayali bir hayatı yaşadım.

Senelerce....

Ve ardından gelen daha doğrusu bir adım önümden giden kaderin çizgisi ki seçimlerle çizildiğine inandığım "kader" bir resime dönüşmeye başladı gözümün önünde.

Bu zamana kadar oluşan resmin ışığı, gölgesi, oran orantısı hep güzeldi..

Düşününce....

Cidden güzeldi.

Şimdi çizdiğim resmin için de yaşamaya çalışmak beni boğuyor.

O resmin hayatımın bir parçası haline geldiği an

Çok zor geçiyor saatlerim.

Güneş bir tülü batmıyor gözümün önünde.

Geceler bir türlü çekilmiyor yolumun üstünden.

Güzeldi ilk başlarda dedim.

Evet! çünki çizmeye yeni başlamıştım bu resmi.

Bilmiyordum ki aslında ne çizilir, nasıl çizilir..

Ben ne çiziyorummm...

Hem küçüktüm, hem hayatın süprizi denilen şeyin etkisiyle çiziverdim.

Ama şuan iyimi ettim kötümü hep düşüncelerdeyim.

Silmeye kalksam silemem.

Üstüne rötuş yapsam daha da çirkin olucak.

Silmeye kalksam hep iz kalıcak.

Silerken oluşan artıklar,

Cabası.

Hala düşünüyorum...

Ve bugün;

"Umarım bir gün dönüp gülerim. Yoksa boku yedim" diyorum.

Ve umarım bir gün dönüp gülerim.

Yoksa bu resim beş para etmeyecek.

Ve hep çocuk olduğum hayatta -aslında benim de büyüdüğüm- adımlarla, daha fazla yürümek istemiyeceğim.

Yürüyemiyeceğim.

Başka bir resim çizmek?

Ama nasıl baştan doğucağım...

Küçük parmaklarıma nasıl ulaşıcağım..

Hayat verebilmek için küçük cansız kahramanlarıma...

Bu yazımda,

Küçük cansız kahramanlarıma...