Kurşun kalem

Kurşun kalemle yazardım eskiden. Herkes de öyle yazardı. Kalemin ucu yazdıkça kütleşir, kütleştikçe sivriltirdim. Kalemin ucu sivrildiğinde daha bir güzel dökülürdü sözcükler kağıda. Kalemin ucu kütleşmeye başladığında sözcükler de dik bir yokuşu tırmanırmış gibi tık nefes kalır, sözcüklerin ayakları birbirine dolaşırdı. Tam bu noktada, kalemin ucunu sivriltmek gerektiğini anlardım. Kalem açılınca sözcükler de açılır, yokuş falan anlamaz dört nala uçardı bembeyaz kağıdın üzerinde. Uçsuz bucaksız steplerde koşan yaban tayları gibi…

Dün gece yanlış bir tuşa bastım bilgisayarda çalışırken. Hani bir çuval inciri berbat etmek derler ya, aynen öyle oldu işte. Bloğumdaki bütün yazılar, bütün resimler bir iç savaşın içine düştü sanki. Ekranı terk edip ekran dışına kaçan harfler, bombardıman altındaki bir kentinin yıkılmış harabelerine benzeyen resimler… Bilgisayar kullanmayı öğrenme sürecindeyken duyduğum şu söz, kafamın içinde sürekli yankılanıp durdu sabaha kadar: "Sen bilgisayarın kölesi değilsin, o senin kölen!" İşin içinden çıkamadım bir türlü.

Kurşun kalemimi, bembeyaz kağıtların üzerinde dört nala koşan “Hidalgo”mu özledim. Şimdi bu Hidalgo da nerden çıktı diyeceksiniz. Dip not falan yok işte. Google’a girip Hidalgo yazın, ENTER’a basın! Bilgisayar köleniz ya…

Yaban ellere attığım kurşun kalemim benim. Seni çok özlüyorum.

Not: Küçükken annem beni bir komşu ziyaretine götürdüğünde, kolunun altına saklanır, yabancıladığım büyüklerle konuşmak zorunda kalmamak için annemin kolunun altından hiç çıkmazdım. Şimdi de böyle bir duyguya kapıldım nedense. Yaklaşık bir aydır haşır neşir olduğum bloğumdan alıntıladığım bir yazının ardından bakıyorum yeni okurlarıma. Böyle çekingen durduğuma bakmayın. Bir alışayım önce, sonra ufak tefek yaramazlıklar bile yapabilirim.