Kuzgun

Ayakların yere basıyor mu? Diye seslenmek geliyor içimden… Yapamıyorum. Gitmekle kalmak arasında bir yerde duruyor biliyorum.

Önümde koca koca kitaplar. Tefe’ül ile hayra yormak istiyorum elim gitmiyor. Ve gittiğinde okuyorum ki; ruh mu beden mi diye o da bana soruyor…  Ben ne cevap versem yalan diyorum küstahça!

Pencerede buluyorum kendimi küçük bir serçe gibi; koca yürekli ve telaşlı.

Büyük bir gecede açmış nergis çiçekleri gibi görünüyor sokak lambaları. Sis iniyor gökten perde perde sanki onu görmeyeyim diye…

Siyah Kuzgun, gidiyor ağır ağır… Yürüyor yürüyor ve kanatlarını açıyor yavaşça gücünü göstermek ister gibi… Vakur ve gururlu. Kanatlarının sesi yankılanıyor, ürperiyorum…

Bana doğru dönüyor, geri çekilip perdeyi kapatıyorum, saçma bir endişe; beni gördü mü diyorum kendi kendime. Deliriyorum belki de.

Sonra bir kez daha cesaret edip o koca kitaptan bir sayfa açıyorum; sessiz ol diyor, sus diyor.

Susuyorum sessizce…                                        

Korkma diyor bir ses; ne kadar Avrupalısın ki kuzgundan korkacaksın ya da lanetlendiğini sanacaksın. Sence de gerçekten düzgün bir şekilde yakılmamış Hıristiyanların ruhları mı saklıdır her bir Kuzgun kuşunda, yoksa Danimarkalıların dediği gibi şeytanın ta kendisi mi saklanıyor soylu ve parlak kanatlarında?

Neyi ne kadar bilebilirsin minik serçe?

Sen şarkılar söylerken beni dinle…

Ve yaz…

Gecelerden gündüzler yap kendine, olur olmaz saatlerde Güneş açsın mesela… Yeter ki yaz, Yaz derken Kışı çağır. Gelmezse sen ona git… Bizi ört üstüne gece diye ve doğurduklarını gündüze sun tıpkı bir sunağa sunulan kurbanlar gibi…

Gece bitiyor…

Avucumda gül kokusuyla uyanıyorum, Güneşi bile görmüyor gözlerim.

(Kuzgun: kargagiller familyasından Corvus cinsi, zekası, büyüklüğü ve simsiyah olması ile dikkat çeken bir kuş türü. Bir çok efsaneye de konu olmuştur.)