Lacivert

Hayatın girizgâhlarıyla dalga geçip saklambaç oynadığımız günler vardı ya kendimi kraliçe sandığım. Hep tel örgüler ardında el değmeden kalacaktı ya hani sarayımız? Poyrazların ağına takılıp da yerle bir olacağı gelmezdi aklımıza bülbüllerin şen şakrak şarkıları, mis kokulu çiçeklerden süzülen rayihalar arasında koşup oynarken.

Sen ve ben vardık bir zamanlar. Masalın kahramanlarıydık. Zengin kızla fakir oğlan. Söz vermiştik geleceğe dair birbirimize her ne olursa olsun ayrılmayacağımıza dair.

İlk bahsimizi anımsıyor musun? Lades kemiğini kırdığımızda uzatınca sana “aklımda” deyişin dün gibi kulaklarımda.

Aklında…

Sadece aklında mı kaldı sevdan?

Oysa ne köprüler yıktık beraberce. Gönül sarayımız yerle bir şimdi. Çok sular aktı güzel günlerin üzerinden. Yeniden inşa eder gibi yaptıysak da kıydık mazinin sahiciliğine bir çadırın enkazında. Bal kabağına dönüştü bu kez gönlümüzün köşkü. Menekşeler, hüsnüyusuflar, zerrinler soldu. Bülbüller konuşmaz oldu, kuşlar uçmaz. Yabani otlar sarmaladı dört bir yanı.

Toz bulutu halinde geçti yaşadıklarımız birer birer gözlerimin önünden az önce. Gözyaşları nafile, biliyorsun sen de. Şimdi sağım, solum, önüm, arkam lacivert.

Lacivert geceler yıldızsızdı son zamanlarda. Güneş ışıkları mat. Bulutlar deliduman. Ben yastaydım da sen nerdeydin?

24.06.2010