Londra hikayeleri 1

Çatı katındaki odasının penceresinden yoldan geçen insanlara bakıyordu ve dökülen yapraklara. Yapayalnızdı şu kocaman şehirde ve şu kocaman ülkede. Kaç gün olmuştu buraya geleli? Odasını temizlemiş, eşyalarını yerleştirmişti. O kocaman odayı, kendini odanın her yerinden görebildiği o kocaman aynayı görünce hem çok şaşırmış hem de sevinmişti. Burada yaşadıklarını kendinden başka kimse bilmeyecekti. Ne garip. Makyajını daha silmemişti. Biraz kırmızı ruj sürdü. Kendi fotoğrafını çekti. Şöminenin ve pencerenin önünde. Şu kocaman yatakta sabahlara kadar müzik dinlediğini, sigara içtiğini kimse bilmeyecekti. Kendini ilk defa bu kadar özgür ve bir o kadar da korunmasız hissetti. Tekrar perdeleri araladı. Yağmur başlamıştı. Şimdi bu oda onun sığınağı olmuştu. Şöminenin karşısına oturdu. Kitap okumaya çalıştı. Bıraktı. Panoya birkaç harita iğneledi. Yarın gideceği yerlerin planını yaptı. Yine hiç tanımadığı insanlardan fotoğrafını çekmesini isteyecekti. Olsun. Diye düşündü. Alt geçitte canlı müzik dinleyecekti yine, hiç tanımadığı ve bir daha hiç rastlamayacağı insanların birbirine yabancılaşmış kalabalığın içinde bir yabancı da o olacaktı. Müzikale mi tiyatroya mı gitmeliydi? Hiç bilmediği sokakları, kitapçıları mı dolaşmalıydı? Yarın nasıl içinden gelirse yine öyle yapacağını düşündü.