Maden

Ölüm vurdu yine kıyılara, karardı umutlar ve karardı ufuklar.. Biliyorum yurttaş olarak üzülenlerimiz hayli fazla, inanın biliyorum içinizin sızladığını hemde çok iyi biliyorum ateşin düştüğü yeri yaktığını.

 

Maden şehrinin çocuğuyum ben Zonguldak çocuğuyum bir kaç kuşak aynı acıyı aynı korkuyu yaşadık bizde evlerimizde dedelerimizden sonra babalarda o ölüm kuyularında aradı ekmek paralarımızı.

 

O simsiyah baca dumanlarında biz nefes almayı öğrendik şükrettik çünkü bacalar tütmezse aç kalacağımızı bildik. Siz bilir misiniz bir kazma bir küreğe adanarak kıyılan nikahlarda üredi bizim burada çocuklar,ve babasız büyüdü o çocuklar.

Siz bilir misiniz vardiyaları hangi saat diliminde olursa olsun hep karanlıkta parladı o ekmek olan taşlar hep umut oldu o kapkara taşlar.  Babam gündüz vardiyasına gittiğinde ölmeyecek ve evimize dönebilecek diye mutlu olduğumuzu hatırlatır bana çocukluk hatıralarım.

 

Sanki işe gece gittiği zaman karanlıkta derin kuyularda çalışıyor düşüncesiyle yorganın altında sessizce dua ettiğim geceler yine aynı işe gündüz gittiğinde babam yer altına değilde daha güvenli bir yerde çalıştığını düşündürürdü bana.

 

Oysa gecesi de gündüzü de ölüm kuyularında geçerdi babamın ve o kuyulardan doyardı karnımız bütün maden işçilerinin çocukları gibi.

 

Bizler her göçük olduğunda caddelerimizde her ambulans sirenleri çaldığında nefes bile alamazdık korkudan. Annelerimiz toparlanır eşlerinden kardeşlerinden ve hatta tanıdık tanımadık her bir maden işçisinden gelebilecek kötü haberler için ağıtlar yakmaya başlarlardı.

 

Düşünebiliyor musunuz çocukların neler yaşamak zorunda kaldıklarını annelerin hangi ruh haliyle yaşamak zorunda kaldıklarını ve onca korkuyu onca yokluğu yaşamak zorunda olduklarını bile bile bir ayakları ileri bir ayakları geri giderek yine o kuyulara girmek zorunda kalan babaları.

 

İnsanız, soyumuz ırkımız insan, peki nedir insan değersiz midir insan çok mu vardır yeryüzünde de bir kaçı ölse ne olur mu deniliyor.bu mesleği seçmişlerse ölümü de kabul mü etsinler deniliyor.

 

Ölüm elbette kaçınılmaz her şeyin sonu elbette var ama o öksüz kalan çocuklar o öksüz kalan maden şehirleri o korkuyla nefes alamayan korkularımız, hiç mi önemli değil biraz daha umutla biraz daha fazla yaşayabilmek hakkı değil mi maden işçisinin güneşi görmek.

 

Ben Zonguldak' lıyım bir madenci ailesinin çocuğum korkularla büyümek zorunda kalan bir çocuk.Ülkemin neresinde olursa olsun her gün bir çok felaket haberleriyle yüzleşiyorum ve inanın bir çoğumuz gibi çok üzülüyorum. Fakat ben canımı en çok ne yaktıysa onun acısını biliyorum yani maden kazalarının can acısını yani ateşin düştüğü yeri yaktığını en iyi ben  en iyi bizler biliyoruz. Çünkü kaç kuşaktır yaşadık yaşıyoruz bu acıları son bulmasını ümit ediyoruz hakkımızı istiyoruz, yaşamak hakkımızı dediğimizde susturuluyoruz evet ölüm en büyük gerçek ama pisi pisine değil.

 

(Bu şiirde Zonguldak için yada Karaman yada herhangi bir madenci şehri ve bütün madenciler için)

 

Çok sözler kaleme alınmış bunca yıl

tarihin yazılmış ama, aslın yinede bir sır

yüzüne gülmüş dost düşman izini sürmüş

kömürü bulmuşlar çok sonra,  yüzün gülmüş

cefakarlığın vefakarlığının önüne geçmiş

gün yüzü göremediğin için karanlık içini çekmiş

hamal etmişler seni gözünü açtırmadan

beslendikçe senden sırtını sıvazlamadan

işlerine gelmiş sesini çıkartmaman

dünya nimetlerini haram bilmişsin

ayağına çizme üstüne tulum giymişsin

oyun cümbüş bilmeden, günün yok ki yerin altına girmeden

evdekiler kulağı kapıda, beklemişler seni dualarla

egede zeybek oynanmış  karadenizde horon

trakyada  roman  doğuda halay

senin  oyunun  yok senin oyun oynamaya  hakkın yok

aç gözünü Zonguldak  kaderin bu değil

hayat yerin altında karanlık kuyulardan ibaret değil

emeğine saygı duymuyor seni gönüllerince sömürüyorlar

eline vermişler bir kazma kürek 

başka iş bilmeden, üret babam üret

bebeler babasız kalmış analar dul

sanıyorlar ki, köle bunlar, işçisi de kul

tutalım el ele, verelim gönül günüle

hesabını soralım soytarılardan, emeğimizi çalanlardan

hakkını teslim edin işçinin, sonu iyi değil bu hiçliğin

ekmek paramız,  bizim kömürümüz 

iyi biliriz değerini, yerin altında bitiyor ömrümüz.