Mahşeri bir denizde, gözlerinde...

Gözlerindeydim....

Başka bir yer, başka bir zaman istemiyordum.

Ben orada parçalanmış bir kemanın içinden çıkan en son ve en güzel beste gibi susuyordum.

İçim rahattı, dünya rahattı.

Gerçek denen kanlı bıçağın sözü kesip, içimizi acıtan yaralı yanını orada unutmuştum.

Biri gelip sevdadan sözetse, biri gelip gelecek güzel günlere inandırsa beni, kanardım.

Gözlerinden öte cennet yoktu.

Sen dumana bürünmüş İstanbul akşamlarında, birden yanan ışıklar gibi usul usul içimizi acıtan bir çocukluk anısıydın.

Denize utangaç gülümseyişler bırakan nazlı ve yalnız bir İstanbul akşamı...

Yavaşça üzerime serilirken, suretimi içtim, cismini tükürdüm boğazın allahsız akıntılarına.

İncinen yanımızı hiçe sayan kalabalığıma aldırmadan, durmadan hatıra büyütüp, düş kemiren bu kentin yalanlarına tav olmayı göze alarak, suretini sakladım içimde.

Çünkü senin gözlerin allahına küfreden paramparça bir dilenci eliydi.

Dibe vurdukça büyüyen, dibe vurdukça cesurlaşan inkar gibi güzeldin.

Seni paramparça bir İstanbul akşamının varlığına küfre duran güzelliğine gömdüm.

Akşamlar sabahı kollarken ve mutluluğumdan korkup vakitsiz terkeden bir sevgili gibi kaçarken sabahın ilk ışıkları akşamdan, seni vakitsiz bir rüzgara mıhlayıp üşüdüm.

Üşüdükçe yırtılan damarlarımdan fışkırıp çıktın.

Biliyorum bu bir oyundu. Kurallarını yıktıkça köpekleşen, köpekleştikçe vazgeçilmez olan bir kendinden kaçış oyunu.

Tek piyonum sendin, seni oynadım.

Bir iskele kıyısında sabahlayıp üşürken, bir sana ağladım ben.

Düşlerime diyet veriyordum seni. Seni bile bile kaybederken hiç sönmeyen ateşlere dönüşüyordun içinde.
Beni yaksan da seni istiyordum.

Beni öldürsen de yavaş yavaş, razıydım.

Razıydım gurbetine.

Kaybedecek tek şeyimdin sen, seni buyüzden sevdim.

ÇİĞDEM ALDATMAZ