Mahzunlaştı gülümsemeler…

Mahzunlaştı gülümsemeler; kahkahalar ise hepten haram!

Her yeni güne mutluluk ve neşe ile başlamak gerekir diyor doktorlar, terapistler, uzmanlar falan; her yeni gün yeni sıkıntılar, yeni ölümler getirdiğinde nasıl olacak bu işler hocam?

Haa, medya yazmazsa-çizmezse her yeni güne mutluluk ve neşe ile başlarsınız diye salık verecek olanlar varsa; aman ben almayayım!

“Kandırılmışlık” duygusu vardır ya, beterdir, beter!

Hele ki bir kuşku düşmeye görsün akıl ve yüreklere: Kemirir de kemirir! İnsan yapısı bu; en ağrına giden duygudur!

Aşkta da böyledir, işte de… Arkadaşlıkta da, vatandaşlıkta da…

“Nefret” duygusunun ana besleyicisidir “Kandırılmışlık Duygusu”; ki ihanetlerin atlatılamama nedeni de aynen budur!

İlle de gerçeği bilmek ister insan!

O gerçek çok can da acıtabilir, bütün kuleleri de yıkabilir lakin “Kandırılmışlık” duygusundan beter olamaz!

En azından nettir, gerçektir!

Kandırılmışlık duygusu ise muğlaktır; muğlak olan her şey gibi ne kabul edilip geçilir, ne savaşmaya meyil edilebilir!...

Öyle, insanı eritir-bitirir.

Bir tarafa koyarsın, olmaz! Diğer tarafa koyarsın, dolmaz!

Kendini yemeye, bitirmeye başlarsın; kaçınılmaz!

******

Gerçeklerin saklanması kuşku tohumları eker!

Misal; babamı kaybettiğimizde çok geç bir saatti, hastanedeydik, annemi ise ısrarla eve göndermiştik. “Sabahı bekleyip de haber verelim” diye ısrar ettim, “Tansiyon hastası, üstelik son günlerde durumu pek iyi değil, bir de annemi kaybetmeyelim” dedim.

Öyle de yaptık. Ertesi sabah gün doğarken hepimiz bir arada zilini çaldık. Birimizi, ikimizi gördükten sonra yüz ifadesi değişmeye başladı zaten…

Neyse…

Şimdi, bazı durumlarda “Benden bir şey mi saklıyorsunuz” diye soruyor.

Haklı!

Bir kez deneyimledikten sonra benzerlerini beklemek en basit insan hali…

******

“İyi niyet” dahi olsa sebebi, sonucu travmatik bir durumsa, “Pıt” diye zihne saplanıyor!

Hani, “Yok yazmayalım, çizmeyelim”, “Aman terörü şımartmayalım” gibi yaklaşımların halka hiçbir yararı yok!

Hatta, tersine, bir güvensizlik ortamı oluşuyor ki; her kafadan çıkan sesler gereğinden fazla önemseniyor, daha dikkatle dinlenmesi gereken açıklamalar yetersiz kalıyor.

******

Gülümsemeler mahzunlaştı derken: Bir: Öyle sıkıntılı günlerdeyiz ki, öyle sıkıntılı şeyler yaşıyoruz ki; empati yapmadan durabilen bir ana, bir baba olabilir mi?

Bir yandan öyle açıklamalar yapılıyor, öyle basite indirgenmeye çalışılıyor ki durum, mesela, “Hindistan, Pakistan” gibi ülkelerden örnekler veriliyor.

Mahzun, mahzun gülümsüyoruz; ağlanacak halimizin komikliğine; ayol, aynı kişiler ekonomik büyümede dünyada bilmem kaçıncıyız diyor, eğitim için Avrupa standartlarını örnek gösteriyor, sonra da “Ölüm” konusunda Hindistan ve Pakistan’ı örnek gösteriyor!

Bu bir iyi niyet değildir; bu bir kandırmacadır; nasıl ki din konusunda örnek gösterilen ülkeler başkaysa…

Bir ülkenin bir duruşu, bir vizyonu vardır; en azından olması gereken, yoksa o ülkenin busu, bu ülkenin şusu demeye kalkarsak neden bilim, sanat gibi yönlerini örnek almıyoruz diye sorar insan!

******

Bir mahzunluk çöktü üzerimize; ağlasak ne çare, haykırsak daha beteri!

Üniversiteli gençler harç paraları için yürüdü, neredeyse top-tüfek ile yüklenilecekti lakin biber gazı falan derken içeriye tıkıldılar…

Üzerinden bir-kaç ay geçti, ilk dönem için harç paralarının kaldırıldığını devlet erkanı göğüslerini gere gere açıkladı; alkışlar fora!

O çocuklara ne oldu?

******

O çocuklardan yola çıkanlar testilerini suyun altına tuttular da, o çocuklara dair ne yaptılar?

******

Kandırılmışlık pek kötü bir duygudur, lakin; kandırıldığını dahi fark edemeyenlerin yaşadığı bir yerde bu bile bir mutluluktur; bir gülümseme yayılır yüze…

Lakin, buruk bir gülümsemedir, yine de…

http://twitter.com/Gulgunkaraoglu

gulgun_2006@hotmail.com