Mavi; umudun rengidir...

Yine hastanedeyim, aynı senaryoyu kaç kere yaşadım Allah ım. İsyan etmiyorum bunda da vardır bir hikmetin.

Düşünüyorum da bazen, bundan birkaç yıl önce  ne kadarda sıradandı hayat, sağlıklı bir şekilde nefes almanın ne demek olduğunu dahası ne büyük bir servete sahip olduğumu bilmezmişim. Eminim bir çok kişide öyledir  benim gibi bir hastane odasında değilse şayet.. Hastalık  o kadar  ürkütücü ki, hele hele bir iğnenin insafındayken bedenim. Halbuki daha dün umut toplamaya çalışırken şuan ruhum can çekişmekte sanki.  Şimdi bandajlara sarılı serum bağlı ellerim.. Üzerimde mavi bir hastane kıyafeti. Hiçbir mavi bu kadar kötü durmaz kimsenin üstünde. Halbuki mavi umudun rengidir… Sanırım bu yüzden tüm hastalara mavi giydirilmektedir. Ben maviyi çok severim zaten ama bu mavi çok soğuk. Yüreğim üşüdü ve ben buz kestim.

Hastanede yatmak sadece hastalık ile savaş değil psikolojik savaştır  aynı zamanda... Psikolojimi yüksek tutmaya , kontrolümü  kaybetmemeye ve sabırlı olmaya çalışıyorum. Annem de babam da yanımda onlar için de oldukça zor. Eminim Allah a yalvarıyorlar o çekmesin biz çekelim acılarını diye. Ama bu onların da sınavı sabır diliyorum…

Gecem gündüzüme karışacak yine , uykusuzluk, baş dönmeleri ve mide bulantıları. Elimde bana güç veren küçücük resimde gördüğünüz o mavi  ayıcık olacak yine. O benim uğurum  ve umudum. Sanki elime aldığımda herşey bitiyor. Dışarı çıkarken çantam da yattığımda yastığımın altındadır hep. Bir nevi dayanak, enerji veren küçük ama büyük bir şey benim bir parçam..

Doktor ne kadar üzüllme, psikolojini sağlam tut dese de ne boğazımdaki düğümü çözebiliyorum ne de gözüm deki yaşı kurutabiliyorum hastane olduğum günlerde ...

Bugün bloğuma çok can sıkıcı bir yazı yazdım. Herkesten özür diliyorum.  Herkes için sağlıklı günler temenni ediyorum