Mavi gökyüzünde ak bir güvercin

Bu sabah kalktım gökyüzü masmaviydi.
Arada sırada bir o yana bir bu yana giden bembeyaz bulutlar vardı.
Günlerdir yağan yağmur durmuştu,
Bulutlar selam veriyorlardı,
Gökyüzünde salınan beyaz bir güvercine…
Ağır ağır giden beyaz güvercin yolculuğuna 1925 yılında İstanbul’dan başlamıştı,
Tüm yurdu dur durak bilmeden karış karış gezmişti…
O zamanlar insanlar maviye aşıktı,
Ecevit Mavisi diyorlardı adına…
Karaoğlan diyorlardı ona…
Omuzunda beyaz bir güvercin tüm dünyaya barışı yolluyordu…
O bizden biriydi ama onu yalnız bırakan da bizdik,
O bizden biriydi ama çoğu kez arkasından giderken arkasından bakıyorduk sadece,
O umuttu,
Bize tribünlerde oturmayın,Sahaya inin diyordu,
Biz onu anlayamıyorduk…
Meclise türbanı sokmaya çalışanlara kürsüden tek başına karşı koyuyordu,
Biz yine onu anlayamıyorduk…
Eğitime, kadınlara, işçiye, emekçiye politikalar üretip yön vermeye uğraş
veriyordu,
Biz yine onu anlamıyorduk…

Ülkesini ve ulusunu çok seviyordu, sadeydi,
Biz “o neden yerli arabaya biniyor” diye eleştiriyorduk.
O mavi gökyüzünde ak bir güvercindi,
Uçuyordu, uçuyordu, uçuyordu…
Biz ona yetişemiyorduk.
Yargıtayda hakimlere silah çekilip işlenen cinayete,
Nefesi de yetmedi, yüreği de dayanmadı…

1970 lerdeydi ,yarbaşında bir taksi durdu,
İçinden, kasketi başında mavi gömlekli biri, ardından sırtında kahverengi bir hırka bir kadın ve arabanın sürücüsü ile bir kişi daha indi.

Kadın sağ tarafa, mavi gömlekli adam sol tarafa, parkta oturanların yanına gitti.
“Kim bunlar?” diye sordum,
“Ecevitler” dediler…
İşte o gün benim kasabamda beyaz güvercini uçurdular ve diğer kasabalarda, köylerde de…

2006 yılının 5 kasımında yolculuk bitti,
gidiyor beyaz güvercin mavi gökyüzünde,
Selam durdu tüm martılar, tüm kuşlar, tüm ağaçlar, tüm insanlar…
Tüm dünya selam durdu, barışa uçan güvercine…