Mektup

Benim hiç pulları yapıştırılmış, tomarlarca aş mektuplarım olmadı. Ne aşk mektuplarım oldu ne de onlarla beraber gelen güllerim. Ya telefon faturaları gelirdi ya da bankalardan ekstreler. Hiç çiçek gelmedi zaten bana alındığına dair imzalamam gereken kağıtlarla.

Hadi çiçekleri boşver ama anlayacağın ben senin bir harfine bile muhtaçtım saman kağıda yazılmış. El yazını okumak, üzerine düşen göz yaşlarının izlerine dokunmak, kokunu üzerinde hissetmek bana o kadar uzaktı ki işte...
Benim kutularda saklayabileceğim yar kokulu mektuplarım olmadı ya da kurutulmuş güllerim bir sokak çiçekcisinden alınmış. Posta kutularına bırakılmış isli, paslı zarflarim vardı sadece resmiyetten kırılan.
Hiç 'aşkımlı' başlayan sevgilerin kadını olmadım ben. Olamadım belki de. Cilve naz nedir, kadınlık nasıl kullanılır bilmedim, bilemedim. Öğretenim de yoktu işte.
Kendimce yaptığım şeylerin sonucunda ise yar kokulu, sonu 'seni seviyorumlu' bir mektubum olmadı benim, içine küçük papatyalar sıkıştırılmış. Hak edememişim demek ki. Daha çok uğraşmalıyım.
Kimse bana öyle şiirler yazmadı gecenin bir saatinde kalkıp ilhamının kaçmasından korkan uykulu gözlerle. Yani şiirlik bir kadin da değildim işte.
Kimse beni kelimelerde aramadı benim seni aradığım gibi. Benliğim de bulmuşsa buldu, bulamamışsa beklemedi çekti gitti. Herkes ben değil işte boş yere aşkı bekleyecek yada karşısındakinin inatlarıyla karışmış nazını.
Ve ben bunları yazarken bile hala ufak bir kağıda yazılmış edebi eserlerin kadını olduğumu hissettirecek bir mektubum yok. Ya da kapida almam gereken bir demet çiçeğim.
Çok mu gerek var?
Evet var!
Çünkü seni hissetmek kadar gereklisi yok benim için.