Mektup

Peki nasıl olacak şimdi? Ayrıldım işte, sende böyle olsun istemiyormuydun? Kendince zorunlulukların vardı. Mecburen kabul etmek zorundaydım. Ettim. Şimdi kendi kendime şunu soruyorum; önüme yenileri çıkacak belki, belki çok güzel olacaklar, belki çok kariyer sahibi, okumuş mektepli medreseli olacak. Belki çok çok ama çok zengin biri olacak. Ama sen olmayacak, senle konuştuklarım ister istemez gelmeyecek mi aklıma? Seni aramayacak mıyım ki? Hani "soyadını taşımak gurur verir." demiştin, ben gurur duymuştum. O gurur duyacak mı sence? Ama artık "bana ne" olduğumdan, sorularımın cevabı mecburiyetliklerimizin getirdiği tercihlerimiz olacak. Ve tercihlerimiz, bir zamanlar yanlış kişileri seçmiş olmamızın acılarını hatırlacak bizlere ve biz bu acıları gömdüğümüz mezarları boş bırkamadığımız görmeyeceğiz. Tercihlerimizin sorumluluğunun soğukluğu hep beni üşütmüştür. Bazen bir çocuk misali mahsunlaşmam sanırım bundandır. Hani sen dudağını sarkıtır, nazlanır nazlanırdın bense bayılırdım bu nazlanmalarına, çünki hiç çekememiştim senin nazını. Nazını çekiyor olmak bile hasretmişim meğerse ki ben nazlanan kadını sevmem sanırdım. Demek ki sevdiğim şey nazlanan sen olan kadınmış dı mı? Bilmiyorum,karar veremiyorum.Galiba nekadar unutmak zorunda oldukça seni unutamıyorum. Ve günlere kızıyıroum, geçin çabuk geçin ki "zaman herşeyin ilacıdır." bu acı ilaç zaman geçtikçe tesirini gösterecek ve seni unutacağım. Kendimden özür dilerim birazda sizden fakat "Nah geçer.." geçmedi, galiba geçmeyecekte.

Ne yapalım buraya kadar okuduklarınızdan ne anladınızsa bana da anlatın bir yolu varsa paylaşalım.

Dünya zamanından sevgi ile kalın.