Meraklısına

Bazı yazılarımda, konudaki kişiyi ben sananlara sesleniyorum. Onlar kendilerini biliyor. İyi bir yazar, asla yazılarına kendini katmaz. Yazıda esas olarak, vereceği mesaj önemlidir. Her ne kadar olayı kahramanlarla süslese de, bu olaylardaki kişiler, okuyanı yanıltır. Yani Mevlana'nın sözü gibi; Ben ne anlatırsam , o kişinin anladığı kadardır... Buradan hareketle biraz neşelendim.

Yorumu da, eleştirilmeyi de çok severim. Bana ;"Siz bir hiçsiniz" diye özel mesaj yollayan kişiye teşekkür ediyorum. Keşke inançlı biri olsaydınız da, bana bu mertebeyi layık gördüğünüz için ellerinize, ayaklarınıza kapanabilseydim. Ne yazık ki "HİÇ "lik , "YOK" luk mertebesi, velilerden başkasının harcı değildir. Eğer benden size bu yansıdıysa çok mutluyum. Allaha binlerce şükürler ediyorum.
Bir de, ömrüm boyunca seni tanımak istiyorum, kendini tanıt diyenlere şaştım durdum. Bu kadar kolay mıdır bu? Benim fiziksel bedenim; saçım, kaşım, gözüm, sözüm ile mi sınırlıdır kişiliğim. Benim geliştirdiğim donanımlar, değerleri, nasıl sınırlandırırım ve kendimi bilmeden tanıtırım? İnsanın kendini bilmesi gerek önce. Peki bunun bilincinde olmak kolay mı? Ne kadar ve nereye kadar bilebiliriz ki? Bazen kendimize bir edim yüzünden şaşmaz mıyız? Tip tarif edenlerden olmadım hiç. Surete değer verenlerden de. Şekilci kişilerden hep uzak kalırım. Bir insanı tanımak için ondan ne alabildiğime ve bana ne duyurabildiğine bakarım.Bir kişiyi tanıma safhasında, hep kendi düşüncelerimizle, önyargılarımızla, görünüşlerimizle hüküm verdiğimiz için, yanılgımız da çok olur. Empati kurmak zordur. Başka bir deyişle; Biz tanımak istediğimiz kişiye, tıpkı netteki gibi rasgele bağlantı kurarız. Oysa; gönül gözüyle, bir bütünün parçaları olarak, sevgiyle baktığımızda, o kişiyi tanımak çok kolaydır.Çünkü;Sevgi ve hoşgörüyle bakan göz, karşıdan yansıyanın aslında kendi olduğunu anlar. Kimsin, nesin, demez. Aynada görünen kendi versiyonlarından biridir çünkü.
Ve beni tanımak isteyen meraklısına, kelepir bir şiirle yanıt vereyim ..

MERAKLISINA
Pek resmime aldanmayın,
Senelerce önceki,
Deniz ülkesindeydim ama,
Atım, katım, yok idi.
Yatla gezerdim tabi,
Yolcu olarak değil,
Aşçı olaraktan,
Soğanları soyarken,
Gözlerim yanardı da,
Seslenirdim mutfaktan
Çatal, bıçak yıkarken,
Ellerimi keserdim
Ellerim dert görürdü ama,
Ben yine yatla gezerdim,
Bazen elimde gitarım,
Akşamları da göbek atarım,
Müşterisine göre,
İyi kazık atarım.
Boğaz tokluğuna böyle,
Mesailer yaparken,
Benimde katım oldu Boğazda,
Dünya evine girerken.
Ya sonra?
Kocamdan miras kaldı,
Bir jeep le iki orman,
Onu da sattırdı yedi,
Benim aç gözlü oğlan...

Saygılarımla, herkese hayırlı Ramazanlar diliyorum. Karnınız aç olsun ama gönlünüz asla sevgiye muhtaç kalmasın...
Not:Bir kaç değerli edebiyatçımızın şiirinden iki mezürcük aşırdım, Çünkü ben de şaşırdım..