Mucizelerin Saklısı...

Daha önce imkansıza inanmanın insanı mutlu edeceğini söylemiş, sonra vazgeçmiştim. Çok doğru bir vazgeçiş olmuş. Çünkü imkansıza inanmak değilmiş mesele, mucizeye inanmakmış. İnsan mucizelere inanınca bir gün mutlaka gerçekleşeceğine ve hiç beklenmedik, unutulmuş bir anda olacağına da inanmış oluyor. İmkansızı beklemek yerine unutulmuş mucize dileğine inanarak beklemek çok daha hayat verici oluyormuş. İmkansızdan korkmak yerine sonunun mutlaka güzel olacağına inandığı mucizesine tutununca korkmuyormuş insan... Gerçek olan ''imkansızın'' acısı yerine hayali ''mucizenin'' gerçekçiliğine inanmak çok daha hayat verici olan... 

Zararı olmayacak hayallerin, bir sonraki adımı mucize ise; zararı olacak imkansızdan uzaklaşmak çok daha doyurucu olan... Sevmenin mucizesi, bekleyişin mucizesi, gülüşün mucizesi, sıcak bakışın mucizesi, ruhun mucizesi, hayatın mucizesi... Hayal ile hayatın ruha kattığı o mucize, tarifsiz mutluluk... Gerçek mutluluk, sadece mucizelerde gizlidir. Bir imkansız bir mucizeye bedel olamayacak kadar imkansızdır. Nerede mucizenin o sessiz bekleyişinin aniden gelişinin katacağı kan ile bir imkansızın ruhu emecek karanlığı...

Mucizelere inanmak... Bir gün gelecek kırmızı güvercine inanmak da olsa, o kırmızı güvercin mutlaka bir yerde gelmek için beklemektedir. Bir çift gözün asla denk gelmeyecek kadar kör olduğuna inanmaksa mucize, o çift göz bir gün mutlaka içine içine bakacaktır mucizenin... Sızlayan yüreğin bir daha asla nefes aldıramayacağına inanıldığı anda gelendir, mucize... Gökyüzüne hapsedilen, güneşin ardında kalan, doğmayan ay, esmeyen rüzgar, yağmayan yağmurdur mucize... O yağmur bir gün mutlaka yağacaktır ve o rüzgar bir gün mutlaka ruhun içinde esecektir. İmkansızı boşverin, mucizelerinize inanın...