Mülteci, açlıktan ölmek üzereyken bulundu...

Mülteci, açlıktan ölmek üzereyken bulundu.
Mülteci, açlıktan ölmek üzereyken...
Mülteci, açlıktan ölmek...
Mülteci, açlıktan...
Mülteci...

Tüm acı çekenler birer mülteci. İstanbul'un göbeğinde bomba parçalarıyla, hayatları paramparça olanlar da, daha iyi bir hayat yaşama umuduyla, açlığı, sefilliği göze alanlarda. Dünyada ki insanların çoğunluğu birer mülteci oldu artık. Gelecek belirsiz, açlık sınırında yaşayanların sayısı git gide artışta. İnsanlar, yerlerini yurtlarını, alışkanlıklarını, dostlarını ve anılarını bırakıp, daha iyi yaşama umuduna yolculuklara çıkıyorlar. Tüm bu geride bırakılanlar, öyle kolay vazgeçilecek değerler değil tabi ki. Kolaymı, koskoca yaşanmış bir hayatı geride bırakıp, bir bilinmeze, belirsizliğe doğru yol almak. Kolay değil elbet, kolay değil.

Haberlerde izlediğim o insanlık dramını mazur gösterecek tek bir neden bile duymak istemiyorum. Titreyen bir beden, açlıktan bilinci kaybolmuş genç bir adam, ölümle yaşam arasında bir yerde, ne ölmeyi becerebiliyor ne de yaşamayı. Çünkü, ikisini de seçecek tek bir damla gücü bile yok. Yoksulluğu, üzerinde yeni bir dil oluşturmuş. Pantalonunu iple tutturmuş. Polisimizin kucağında hayata tutunmaya çalışan genç bir adam.

Şehri İstanbul'da, sokak ortasında, bombalanan bebekler, masum bebek cesetleri yatıyor yerde. Masum, hayata yeni başlamış, ama mülteci öteki dünyaya. Seçme şansı bırakılmamış insanlar, mülteciler..ve dünyanın her yerinde, üç beş kuruş daha kazanmak için hayatları harcanan insanlar. Oynanan siyasi oyunlara kurban seçilen insanlar. Bu durum ülkemizde de aynı, dünyada da..Hem ne farkeder, insan her yerde insan, acı her yerde acı.

Para ve çıkar...Masum insanların kanları üzerinden elde edilen rahat yaşamlar.
Sadece şunu diliyorum insan kardeşlerim; vicdan ve merhamet ...

Tüm acı çekenlerin acıları yüreğimde bir volkan ateşi... Yüreğim azap içinde... İçimde kocaman bir boşlukla beraber büyüyen öfke...