- Kategori
- Aşk - Evlilik
Mutluluğun ilacı zamandır
Mutluluğu kimimiz aşkta, kimimiz işte, kimimizde mumlar yakarak karanlık ortamlardaki romantizmde ararız. Halbuki, o aranacak yerde değil beynimizin içinde gizlidir. Mutsuzluğu da kendimiz yaratırız. Son zamanlarda mutluluğu arar oldum. Kendimi bir noktaya odakladığım için etrafımda bana doğru adım adım gelmeye
çalışan mutluluğu hep elimin tersi ile ittim. Bir gün nasıl olduysa geçmişimi sorgulamaya başladım.
Düşündükçe, karıştırdıkça, anımsadıkça, kendimi içinden çıkılması imkansız labirentlerin içinde buldum. Aniden irkildim ve kendi kendime 'Sen ne yapıyorsun, mutsuzluğu beyninde kendin yaratıyorsun, artık herşeye olumlu yönleriyle bak, mutluluk uzağında değil' dedim. Ertesi sabah evden çıkarken yavaş yavaş nefes alıp havayı iliklerime kadar içime çektim, sanki havada bile içimi ferahlatan ayrı bir koku vardı. Uzun zamandır hiç böyle dolu dolu nefes almamıştım. Biraz yürüdüm, gökyüzü bile uzun zamandır bu kadar güzel görünmüyordu. Gülmeyi unuttuğumdan beri güneşin gülümsediğini ilk defa farkediyordum. Anladım ki, herşey içimdeki o negatif enerjiden ve düşüncelerden kaynaklanıyordu. Her adım atışımda sanki hayata yeniden geliyordum. Karşılaştığım herkese selam verip, o sıcacık içten gülümsemelerden mutluluğu ne kadar çok özlediğimi hatırladım. Tabii daha sonra içimi karartan, canımı acıtan, mutsuz olmama sebep ne varsa tek tek çıkarıp atmaya başladım. Elimde olanlarla ve hayatıma yeni kattığım mutluluklarla daha da mutlu olmaya başladım.Mutluluk adına, çok şeylerin zamanla değişebileceğini anladım. Kısacası, zamanın en iyi ilaç olduğunu öğrendim....
çalışan mutluluğu hep elimin tersi ile ittim. Bir gün nasıl olduysa geçmişimi sorgulamaya başladım.
Düşündükçe, karıştırdıkça, anımsadıkça, kendimi içinden çıkılması imkansız labirentlerin içinde buldum. Aniden irkildim ve kendi kendime 'Sen ne yapıyorsun, mutsuzluğu beyninde kendin yaratıyorsun, artık herşeye olumlu yönleriyle bak, mutluluk uzağında değil' dedim. Ertesi sabah evden çıkarken yavaş yavaş nefes alıp havayı iliklerime kadar içime çektim, sanki havada bile içimi ferahlatan ayrı bir koku vardı. Uzun zamandır hiç böyle dolu dolu nefes almamıştım. Biraz yürüdüm, gökyüzü bile uzun zamandır bu kadar güzel görünmüyordu. Gülmeyi unuttuğumdan beri güneşin gülümsediğini ilk defa farkediyordum. Anladım ki, herşey içimdeki o negatif enerjiden ve düşüncelerden kaynaklanıyordu. Her adım atışımda sanki hayata yeniden geliyordum. Karşılaştığım herkese selam verip, o sıcacık içten gülümsemelerden mutluluğu ne kadar çok özlediğimi hatırladım. Tabii daha sonra içimi karartan, canımı acıtan, mutsuz olmama sebep ne varsa tek tek çıkarıp atmaya başladım. Elimde olanlarla ve hayatıma yeni kattığım mutluluklarla daha da mutlu olmaya başladım.Mutluluk adına, çok şeylerin zamanla değişebileceğini anladım. Kısacası, zamanın en iyi ilaç olduğunu öğrendim....
- Toplam blog
- : 88
- : 1496
- Kayıt tarihi
- : 06.05.09
İzmirli 1968 doğumluyum. Kamu kuruluşunda İnşaat teknisyeni olarak çalışmaktayım. Hayatta güzel ve y..