Mutsuzluk senatoryumu

Kalbimden beynime göçen kelimeler
boynumdaki uçurumda sürekli intihar ediyor
sürekli yarım kalıyor şiirler, anlam sürekli kaybolup duruyor
sonra hepsi birleşip mavi şortlu bi çocuk oluyor
ve iç egede anlamsızlığın ve insansızlığın kıyısına vuruyor.
nasıl üşümüştür kimbilir yalnızlığı
ne kadar ıslak, ne kadar kırmızı...


mutsuzum..
mutsuzum çünkü "anlamak" bi türlü kanıksanmıyor
insanların cebinden taşan benzin fazlası çocuklar sürekli yere düşüyor
elimi uzatıp bi türlü kaldıramıyorum kayganlaşan hayatı
mutsuzum çünkü mutluluk "haksızlıklara uyum sanatı biraz"
biraz "görmezden gelme sanatı"..

haklısın derken ki fiyakalı gülümsemeniz bayan
burdan bakınca ne kadar da faşizan.
ve siz bayım, dudağınız hep kurnaz
hep bi şey deme hazırlığında, oysa hep suskun.
yutulmuş kelimelerdeki mutluluk ne diyorsan;
cinayeti görüp, işte böyle susmak biraz..



Bay ölümsüzlükle fısıltılarımızda
ölümün aslında
çok yakışan bi son olduğunu söylüyorum insana;
kelebeklerden fazlasını hakkettiğimizi kim iddia edebilir ki...
baksana; her şeyi olan insanlar ne kadar da mutsuzlar
ve biraz daha her şey için, öldürmeye ne kadar da hazırlar.
parmağını dudaklarıma bastırıp;
sus diyor içimdeki huzursuzluk tanrısı; sadece sus!


suskunluk ölüm orucu oysa ben hiç  su'samıyorum.
kurşunların "resmi" geçit töreninde
kafasından kanayan kadını gösteriyor televizyonlar
şikayet hattında metalik bi sese kusuyorum;
gördüğünüz şartlandırılmış bi yanılgı, aslında kalbinden vuruldu diyorum
açmıyorum vicdanın göz kapaklarını
oysa otopsi raporunda kalbi paramparça yazıyor, "vatan içi şiddet"
ve sebep: üni-formal bi haksızlığa umutsuzca mukavemet..


ölümler
tesadüfün çok ötesinde ey vaadedilmiş ölümsüzlük!
kurşun adres soruyor, kurşun öğreniyor,
bak nasılda hünerli giriyor ruhuma
bunlar içimdeki delik deşik fidanlar
üstelik sokağa çıkma yasağı var.


Mutsuzum.
böyle anlarda beni güldürmek istiyorsun ya ey vaadedilmiş ölümsüzlük
biliyorsun, beni önce öldürmen gerekecek...

sayko