Müze (son)

Hulki Bey bir şeyler hatırlar gibi oldu. Daha geçen gün kendisi gitmiş bir firmayla yıkım için anlaşma imzalamıştı. Parayı ödenek gelince vereceklerdi. Firma sahibi şu anda ellerinde bir iş olduğundan ama bir haftaya kalmaz ekibi müzeye göndereceklerinden bahsetmişti. Şimdi de o yıkım ekibi gelmişti işte.

Hulki Bey, ne yapacağını şaşırıp kalmıştı. Bir yandan yıkımı durdurmak istiyor, öte yandan yıkımı durdurursa esaslı bir tazminat ödemekten korkuyordu. O da yetmezmiş gibi kepçeci karşısında durmuş vır vır vır bir şeyler anlatmaya çalışıyordu. Sonunda “Yeter kardeşim yeter” dedi. “Hadi işinize bakın yıkacak mısınız napacaksınız artık” Kepçeci, suratını buruşturarak gerisin geri döndü gitti.

Müdür, şimdi bambaşka şeyler düşünmeye başlamıştı. Değimli ki ödenek gelmiyordu. Bu kışda geleceği yoktu zaten. Eh ne yapalım bütün müze personelini çağırıp bir toplantı yapacaktı. Hazır müze, açık hava müzesine dönüşmüşken, tarihi eserleri personel arasında paylaştırıp akşam eve götürürler, sabah geri getirirlerdi.

Bu kış çok çetin geçecekti anlaşılan, iyi de bütün bu getir götür işini nasıl anlatacaktı hanıma. Evde değil tarihi eser, bir iğne koyacak boş yer yoktu. Sonra birdenbire aklına karşı dairenin boş olduğu geldi. Yoksa orayı mı kiralasaydı. Buna maaşı yeter miydi?

Barış ve mutluluk dileklerinin havada uçuştuğu yeni bir yıla girerken, temennilerin dilde değil, beyinde doğup, büyümesi beklentisiyle herkesin yeni yılını kutluyorum.