Müze (üçüncü bölüm)

Bakanlığı aramalıydı. Ahizeyi eline aldı numarayı çevirdi. Ahizeden kulağına müzik sesi çalınmaya başladı. Arada bir tatlı kadın sesi bilmem neyi anlatıyordu ama telefon bir türlü operatöre bağlanmıyordu. Müzik kesiliyor tekrar başlıyor, gel görki kimse telefona bakmıyordu. Ne santralcisi, ne odacısı, ne bilmem ne. Koskoca bakanlıkta telefonu açan bir Allahın kulu yoktu. Filan dairenin müdürü de yoktu. Sait Bey de yoktu. Neredeydi bütün bu insanlar?

Bakanlık çalışanlarını az çok tanırdı Hulki Bey. Bir görüştüğünüz kişiyle bir daha görüşmeniz neredeyse imkânsızdı. Kimi rapor alır, kimi okkalı bir harcırahla sağa sola giderdi. Ama Sait Bey, Sait Bey öylemiydi ya? Ne zaman arasa şak diye açardı telefonu. Şimdi niye çıkmıyordu telefona.

Hulki Bey, telefon elinde öylece kalakalmış, kepçe biraz önce deldiği duvarı biraz daha genişletmişti. Bereket bu sırada kepçe operatörü Hulki Bey’i görmüştü. Kepçeyi geri alarak, açtığı delikten eğilerek odaya daldı.

Hulki Beyin sağ gözü seğirmeye başlamıştı yine. Elinde telefon şaşkın şaşkın bakıyordu kepçeciye. Kepçeci hiçbir şey olmamış gibi “Selam ün aleyküm “ dedi. Hulki Bey iyiden iyiye kızmıştı ama selamı aldı. Sonra telefonun ahizesini tekrar kulağına götürdü. Ah ulan Bakanlık, hala aynı müzik çalıyordu. Biraz sonra telefon tıkır tıkır ötmeye başladı. Ardından müzik kesildi. Telefon kapanmıştı. O sinirle kepçeciye döndü.

“Ne yapıyorsunuz kardeşim?”

“Yıkıyoruz efendim”

“Neden?”

“İşimiz bu”

Hulki Bey, bir şeyler hatırlar gibi oldu.