Naklen terör

TC tarihinde ilk kez naklen bir terör vakası oldu. Bu, medya geştaltının bir göstergesi.

Bundan sonraki hem terörist, hem de karşı-terörist tarafı için, bulunması imkansız olan epeyi kalabalık kayıtlar dizisi oluştu.

Bu olaydan kim kazandı?

AKP.

Kim kaybetti?

Öldürülen Elvan’ın ailesi, öldürülen 3 kişi, 2 terörist, 1 savcı.

Ancak asıl soru şu:

Bu işe giren gazeteciler neden girdiler?

Sordukları sorular yanlış. Ne TC’deki, ne de Dünya’daki terör olaylarını bilmedikleri belli. Pazarlık veya vazgeçirme sözkonusu değil, baştan belli. O zaman, 5 dakika sonra kafasına sıkılacak biriyle neden röportaj yapıyorsun ki? Bu, seni de vebal altına sokmadı mı? Elçiye zeval olmaz mı?

Kayıtlardan şunu öğrendik:

Teröristler hata yapmış. Devlet onları oyalamış. Olay, kamikaze olayı olmuş. Tamam, Adliye Sarayı’ndan ellerini kollarını sallayarak kaçamazsın ama eğer çıkış noktası baştan bırakmadıysan, sonrakilere yanlış örnek olursun. Savaşçı savaşçıdır, ölürken bile, kendinden sonrakileri düşünmek zorundadır. Mücadelenin yaşamcıl ilkesi budur. Onur veya oyunun kuralı sonra gelir, eğer gelirse tabii ki.

Naklen teröre yayın yasağı getirildi.

Getirilmeden önce bile, tüm basının bunları yapmaması gerekirdi.

Özellikle de Ahmek Şık’ın.

Özellikle de, Cemaat’a ‘vur abalıya’ yapmasının üzerine. Kendisini omo beyazı kuvvet yerine koydurdu.

Entellektel, aydın, gazeteci, infokrat, kognikrat, her ne ise, bilgi ile ilgili her kişi, 21. Yüzyıl’da ve bilgi toplumu çağında, yediği her herzede, bilgiye karşı sorumlu olduğunu, dezenformasyon adımlarının ölümü pahasına da olsa, atmaması gerektiğini baştan bilmesi gerekir.

Ahmet Şık ne yaşadı?

Onu harcadılar.

İçeride yattı. Belli ki bir pazarlık döndü, içeriden çıktı, kendisini oraya gönderenleri değil, olmadık kişileri gönderdi. Sıkıyorsa, gidersin Pensilvanya’ya, onula röportaj yaparsın canlı yayında.

Ölecek çocukların başında kasap yamağı gibi durmanın hiç mi hiç anlamı yoktu.

Şık olmama ötesi bir vaka oldu Şık.