Nasıl Huzurlu Ölürüm?

Aslında huzurlu ölmek diye bir şey yoktur da hani acılar, pişmanlıklar, veda hüznü filan.

Tamam yerin yatağın filen rahatsa, evinde ailen ve dostların yanında.

Ölümü kabul ederek mi yoksa niye ölüyorum, ölmek istemiyorum, daha yapacak işlerim vardı tarzında mı?

Yalnız ölmek istemem yanımda insanlar olsun ama başımda değil çünkü insanlarımız ölüye acıyarak bakıyorlar. Işığım da yansın karanlıkta korkarım.

Yarım kalmış işlerimi düşünmem çünkü yarım kalır yani.

Erken ölürsem üzülürüm. Hele ölürken başımda benden yaşlı insanlar var bunu hiç kabul edemem çünkü kaza hariç bana göre yaş belirleyicidir; normalde kendine çok iyi bakan iki kişiden yaşlı olanın erken ölmesi gerekir. Bunun dışındaki durumlar hatadır, hata yaptım diye kendime kızar pişmanlıklar içinde ölürüm; çünkü ömür benim sermayemdir.

Borcum harcım kalmış, olabilir; çocuklarım ödesin ya da boş ver; alacağım için de aynı ama.

Öldüğün ana kadar ölmeyeceğini düşünmek güzel bir çözüm. Ben zor ölenlerin vücutlarını mahvettiklerini, artı erken öldüklerini düşünüyorum. Zamanında ölen bir kişide bunlar olmaz.

Benim ve benim gibilerin ahiret gibi bir avantajımız olmadığı için kolay olmayacak; çünkü öldüklerini değil Tanrılarına kavuşacaklarını düşünüyorlar. Bu teslimiyet çok ciddi bir rahatlık verir insana, ölmüyorum beden değiştiriyorum; hatta bunlarda mutlu ölen bile vardır.

Ölüm aslında bir an, “Ölmeden ölmeyeceğim, öldükten sonra da öldüğümü bilmeyeceğim” başlıklı yazımı hatırlıyorum,  bu söz ölümün stresinden korkanlara yol gösterir diye düşünüyorum.

Valla nerede öldüm, nereye gömüleceğim, geride bıraktıklarımın durumu vs. bunlar hiç önemli değil. Her ne kadar bugünkü yaşam koşullarında kişi 90 yaşından sonra ölümü düşünmeli diyorsam da uzuvlarım hala canlıysa yine de erken ölüyorum demektir.