Nasıl tükettiysen ömrünü...

"Yaşamak değil / Beni bu telaş öldürecek" dediği gibi şairin... Sevdiğimizle doyasıya bir sohbet bile edemedik biz... Gözümüz saatte söyleştik hep, koşuşur gibi seviştik, yarışır gibi çalıştık. Hep yetişilecek bir yerler vardı , aranacak adamlar, yapılacak işler...

Bugün kimseye haber vermeden, denize kaçtım yine. Hava güneşli , sıcacık , deniz dupdurgun, martılar denizin üstünde hareketsiz , sessiz. Hem hafta içi , hem sabah vakti olduğundan tek tük insan var ortalıkta. Martılarla kahvaltı yaptım. Kendi kendime güvercinlerin telaşına güldüm.’’Haklıyım işte ‘’dedim içimden. Denize kıyısı olan yerlerde insanlar asık suratlı olamıyor. Ama erken bir yargıydı. Bahar havası ya , yavaş yavaş bulutlar belirdi. Paltomu tekrar giydim. Uzaktan iskelede bir kalabalık gördüm. Biri yerde yatıyordu. Yaklaştıkça bir kadın olduğunu fark ettim. Hareket ettiğini görüp rahatladım. Kimbilir… belki o da benim gibi bir şeylerden kaçarken bu iskelede kendini bulmuş ya da kaybetmişti. Ambulans geldi, alıp götürdüler. Kordonun en son çay bahçesine yönelip denize yakın bir masaya yaklaşıp, çevresine yerleştim. ’’Denize bakan her çay bahçesinin çayı güzeldir’’önyargım bu kez de beni yanıltmadı. Oturduğum yerden iskelede balık tutmaya çalışan kişileri görebiliyordum.

Bir taraftan yan masada önünde kül tablası olduğu halde izmaritini denize atan bir kadın…

Diğer taraftan balık yerine kumaş , teneke parçası tutan balıkçılar acı bir gülümsemeyle gözlerimi havaya diktim bulutlar çoğalmıştı.

Bir yazar boşuna dememiş ’’ Nasıl tükettiysen ömrünü burada bu köşecikte, öyle tüketeceksin , bütün yeryüzünde de’’ …..

Yine elimde olmadan birkaç kez saate baktım. Geldiğim kıyıdan tekrar geri dönerken bu kez de kayalıklara atılmış çöplere takılıyordu gözüm nasıl olupta ilk geçişte bunları fark etmediğimi düşündüm.’ ’Güneş’’ hep güneşin suçuydu bu , ışıltısı insanı uçuruyor, gerçekleri göremiyorsun yüzünde aptal bir gülümsemeyle geziyorsun. Sonra o gidince her şey tepe taklak değişiyor.