Ne sevgili ne de arkadaş olamadık

Aslında ayrı yollarda yürüyen, yürümesi gereken insanlardık biz. Arkadaş olmayı denedik, olamadık, sevgili olmayı denedik elimize yüzümüze bulaştırdık. Ne arkadaş olmayı becerebildik seninle ne de sevgili... Yazık... Koca dünyayı birbirimize zindan etmeyi başardık ya, nasıl başardık hala anlayabilmiş değilim. İnsanın istemediği ot burnunun dibinde bitermiş ya sen de nereye gitsem ne tarafa baksam hep karşımdasın..." Bak sana talihe mal verir kimine, seni vermiş benim gibi birine..." 

İki zıt kutup birbirini çekermiş ama biz birbirimizi hep ittik. Ne vazgeçebildik birbirimizden ne de birlikte olabildik seninle. Hem fırtınalar koparan hem depremler yaratan bir şeydi seninle yaşadıklarımız. Oysa şimdi, ikimizde birbirimizden fellik fellik kaçıyoruz. Değil aynı ortamda bulunmayı, birbirimizin sesini duymaya bile tahammülümüz yok. 

Sen konuştukça ben susuyorum... Susmak aramızdaki uçurumları daha da büyütüyor, ama ben de konuşsam kıyametlerin kopacağını hissediyorum. Sen sözlerinle beni paramparça ederken, ben suskunluğumla seni yumuşatmaya çalışıyorum... 

Ne acı... Onca yaşananlara rağmen birbirimize bir veda bile etmedik... Ben halen yaşananların şokundayken Elvedayı bile çok gördün bana.... Yazık onca yaşananlara, onca zamana... Pişmanmıyım, asla...