Gıcıksın işte...

Bazen içimden sana küfürler etmek geçerken, bazen de en güzel sevgi sözlerini söylemek istiyorum...Bazen karşına geçip içimden ne geçiyorsa, ağzıma ne geliyorsa söylemek istiyorum...Fakat böyle zamanlarda nedense kitleniyorum, konuşamıyorum. Seni kırmaktan, üzmekten çekiniyorum, oysa sen beni ne de kolay kırıyorsun. Ben seni kırmamaya bu kadar özen gösterirken, senin ağzından çıkan sözler bıçak gibi saplanıyor kalbime.  

Neden sevgiyi harcamak bu kadar kolay? Neden karşımızdaki kişiyi incitmek isteriz? Neden her tartışmada ilk harcanan ilişkiler olur? Neden kıymeti olmaz sevginin sevilenin ilişkilerde?  

Bunları ben senden öğrendim. Her tartışmada sevgim ile alay ettin, aşkımı küçük gördün. Her tartışmada beni sevdiğime pişman ettin..Hatta bir keresinde sevdiğim için hayatımdan çıkmak ile beni tehdit edebildin...Ne de kolay değil mi senin gibiler için bir sevdayı ardında bırakmak? Kanayan bir aşk yarası bırakmak ve ardına bakmadan çekip gitmek.  

Bunları bana yaşatmana izin verdiğim için ben suçluyum biliyorum. Kendimi senin gözünde bu kadar değersiz bir hale getiren de benim. Çünkü sana değer verdim, seni sevdiğim gizlemedim, "kaçan kovalanır" gibi oyunlara hiç girmedim. Neysem o oldum, sadece dürüstük bekledim, her tartışmada sevgimi harcama istedim, her kırgınlıkta aşkımla tehdit etme beni istedim.  

Sana söyleyecek o kadar sözüm varken, aklıma sadece gelen "GICIKSIN" demek oldu....Çünkü bana hiç küfür öğretilmedi, bana öğretilen en kötü laf GICIK oldu. Ne çevremdeki arkadaşlarımda ne ailemde küfür eden hiç olmadı. Kızgınlık anında ağzından kötü bir kelime çıktığıı hiç duymadım ne ailemin ne dostlarımın. Bildiğim en kötü kelimeyi kullanıyorum şimdi sana "GICIKSIN İŞTE...GICIKSIN...GICIK...GICIK..."