Ne yapıyon ne var ne yok desen...

'' Günaydın annecim günaydın babacım yine sabah oluyor. Elbet sabah olmaz deme orda günler geçmez deme içime sancı doluyor '' 

Sabahın sesi bu şarkı ile birleşti. Depresyondayım desem değil krizlerdeyim desem değil. Özlemlerdeyim...özlemelerdeyim.

Hani zaman geçtikçe acılar azalırdı ?

Hep yalan mı söylerler, azaltmıyor ki daha dün gibi gidişler. Her gidişin bıraktığı izler. Sadece alışmaya başlıyorsun ama öyle bir an geliyor ki işte o an o an kaburgamın altı deşiliyor.

Senin gidişin gözlerimin önünde usul usul sessiz sessiz, yüzünün her hareketi, rengi, duruşun, ellerini tutuşumuz.

Ki  !

Tutamadık seni affet ....

Bak şimdi gülüşün geldi kulaklarıma. Ne yapıyon, ne var ne yok deyişin. Şimdi kimse sen gibi sormuyor. Kimse sen gibi düşünmüyor ki ....

Telefonun annemde bilerek anneme verdirdim o kullansın istedim. Özleyince babamı ararım telefona annem çıkar diye düşündüm. Hala babam diye arıyorum annemi. Bir şey değil seni telefona vermiyor diye kadıncağıza düşman olacağım. Sinirleniyorum tabi hep o konuşuyor. Ya bir seni verse telefona vermiyor işte ! Kıskanıyor diyorum hani sen de telefonu anneme vermezdin  ikimiz konuşurduk. Annem söylenmeye başlardı bizde kıkırdardık. 

Bak şimdi ben babam diyelenleri kıskanır oluyorum, kıskançlık demeyelim de özeniyorum ya ondan babam ya da sana olan hasretim demek daha doğru olur. Kıyılır mı baba evlada, ana-babaya, evlatlara, sonra Allah'ım bozma mutluluklarını, beraberliklerini diyorum tabi. Valla bak gülme ordan çok özledim seni sen de özlemişsin görüyorum, ne güzel gülüyorsun öyle.........

Geçen gün karşı komşu geldi. Sohbete başladık derken bana demez mi sen de ben gibi yetimsin. Ne diyor bu kadın dedim kızdım. Yetim kelimesi beynime beynime kaç kere vurdu hatırlamıyorum.

Neyse... her şey bir yana ne güzel gülüyorsun...Çok güzel gülüyorsun.

Offf...

Offf babam o telefonun ucundan bir alo desen....Ne yapıyon ne var ne yok desen !...