Neden bunca insan yalnızken, bunca insan yalnız ?

Her cumartesi olduğu gibi geçen Cumartesi gecesi de Okan Bayülgen’i izliyordum. Ve o akşama özel ‘Yalnızlar diskosu’ diye bir program yapılmıştı. Twitter üzerinden de ‘Bence Yalnızlık’ başlığı altında herkesin kendisine göre yalnızlığı tanımlamasını istemişti. Binlerce insan gibi bende kendime göre yalnızlığı tanımladım ve ‘Bence yalnızlık; kendi yaptığın espriye kendinin gülmesidir.’ Dedim. Gerçi yaptığım birkaç soğuk esprinin sonunda yine tek gülen ben oluyorum ama istisnalar kaideyi bozmaz.

Programın sonuna kadar twitter üzerinden yazıları takip ettim. Saniyede 5 kişi yalnızlığını paylaşıyordu. Yayın esnasında üstatlarımız Can Yücel, Atilla İlhan, Özdemir Asaf gibi şairlerin şiirleri okundu. Kimileri bu şiirler ve çalınan yalnızlık parçalarıyla aşka gelip isyan etti. Kimileri munis tavrını koruyup sessizce izledi. Kimileri ise yalnızlığı o kadar benimsemiş olacak ki, bu durumuyla eğleniyordu. Ve program bitti. Yayında okunan şiirleri bir de kendim dinlemeye başladım ve düşündüm. Acaba yalnızlık insanların tercihi miydi? Yoksa elimizde olmayan bir durum muydu? Ya da düşünüldüğü kadar kötü bir şey miydi? Tabii bu kişiden kişiye değişebilen bir yargıdır. Kime göre yalnız ya da neye göre? Değil mi ama? Aslında en büyük sorunumuz şu: “Yanlış zamanda doğru insan, doğru zamanda yanlış insan” 

Ve bütün bu sorular arasında asıl kafamı kurcalayan ve en azından benim için cevapsız kalan bir soru var. Neden bu kadar insan yalnızken, bu kadar insan yalnız? Tam Halil Sezai gibi olmasa da derinden bir isyan çekiyordum ki aklıma fok balıkları kadar kimsenin yalnız olamayacağı geldi. Sonuç olarak fok balıkları çok yalnız…