Neden Galatasaraylı oldum da, Beşiktaş, Fenerbahçeli , veya Orduspor’lu olmadım?

Yine kendimle ilgili abuk, sabuk düşünceler içerisindeyim sayın seyirciler...

Adnan Polat’ın açıklamalarını okurken hiç aklıma gelmeyen aklıma geldi. “Ben, nasıl GS’li oldum.” Hayır, diğer takımları da tutabilirdim mesela… Tutup Beşiktaşlı, Kasımpaşalı, Fenerli olabilirdim, değil mi?

Hiç hikayem yok öyle doğuştan fanatik diye. Anamın karnından da fanatik, manatik doğmadım. Ailemde maç hastası olan da yoktu. Aklımda kalanlar; abimler bazı Pazar günleri şehre maça giderlerdi. Orduspor maçına. Ben o zamanlar bebeklerle oynardım.

Babamın yatı, katı, milyonları da yoktu ki, cemiyet hayatından takım tutayım desem. Bildiğiniz basit köylü ailelerdendik. Babam hiç takım tutmamış ki, beni Galatasaraylı yapsın . Rahmetli Ali Sami Yen’i sorsam, “kızım, kimlerdenmiş o abi” der, der bilirim. Ben bütün bunları uydurmuyorum. Kafamdaki düşüncelerin ürünü. Her nasılsa, şu an Galatasaraylıyım, her iktidara gelen partiden olan vatandaşlarımız gibi, şampiyon olan takım taraftarı değilimdir. Bu açıklamayı ne için yaptım, inanın bilmiyorum.

Bildiğim, Galatasaray’ın bindokuzyüz seksendokuz lu yıllarda hayatıma girişidir.

Daha Lise ikide okuyorum. O zamana kadar spor ile ilgili haberleri gazete sayfalarında ya okurumdur, ya okumaz dırım dır. Farkında değilim. Şehirde yaşamaya yeni başlamışız. Bir akşam vakti abim Galatasaray’ın Avrupa maçı var bu akşam , izleyelim hep beraber sözüyle pek bi sıkıntılı izledim açıkcası ama yendiler; Semih’i, Prekazi’yi, Tanju’yu hatırlıyorum sanki… Yendiler, hem de bol gollüydü ve şehir bir an da konvoy kentine döndü… Sokaklar bağırış, çağırış… Kendimi nurlanmış gibi hissettim. Mutluluk buydu! Mutluluk Galatasaraydı! Mutluluk coşkuydu!

Avrupa’da oynayan bir takım yenmişti. Yarabbi nasıl sevinçti bu böyle, kalbim göğsümden fırlıyordu her korna sesinde.

O akşam Galatasaraylı olmanın hazzına vardım.

Öyle işte…

Doğuştan fanatik değilimdir.

O maç, bir FB ya da Beşiktaş olsaydı, onlardan biri olurdum herhalde.

Demem o ki, heyecan önemlidir!

Haliyle ne FB, ne BJ, ne TS veya diğerleri o heyecanı geçiremedi bizlere ki, onlardan o-l- madık!

Ama Galatasaray öyle mi ya? döküyordu halkı sokağa, Avrupa’da başarıdan başarıya koşuyordu. Heyecanı bizi de sarmıştı. Lig’de de takip etmeye, artık maç hakkında; korner, şut, pas, out, sarı kart, kırmızı kart, bir maçta geçen deyimleri, oyunları öğrenmeye başlıyordum.

Bugüne kadar ibrem hiç şaşmadı…

Galatasaray benim için “var” oldu!