Neden kaçanı kovalıyoruz?

Neden hem sevilmek isteriz, hem de imkansızın peşin de koşarak , sevilmemek için elimizden geleni yaparız...?

Sevgi kaçanı kovalamak mıdır...? Aşık olduğumuz da aşık olduğumuz kişiyi incitmemek için elimizden geleni yaparken, kendimize karşı neden bu kadar sadistiz...?Hangi canlı kendine bu kadar acı çektirebilir ki.
Tamam hepimiz sevgiye açız belki ama sevmeyen ya da bizim sevdiğimiz kadar sevmeyen başka birini , sevgilimizi ya da eşimizi zorlayarak, karşısında küçülerek, acı çekerek nasıl sevdirebiliriz ki kendimizi.
Kişi böyle yaptıkça daha çok uzaklaşır, daha çok itici geliriz ona oysa.Bu kadar gurursuz muyuz ...?Biz ''seviyoruz'' diye karşımızdaki de bizi sevmek zorunda değil elbet.Sonuçta bizimde birini sevmemiz için kimse zorlamıyor.Bu kadar açsak sevgiye , kendimizi severek ya da bizi seven insanları sevmeye çalışarak başlayabiliriz işe.Hiç değer
mi bizi sevmeyen birinin ardından gitmeye, bal alamayacağımızı bildiğimiz çiçeklere konmaya...?Değmez.

İlk önce kendini sevmeli insan, kendini önemsemeli, kendine değer vermeli ki sevdiği de o na değer versin ve saygı duysun. Aşık olduğumuz kişiyi suçlarız sonra da ''Değer vermiyor, beni sevmiyor, oysa ben onun için deli divane oldum'' deriz.

Hiç aklımıza gelmez, ''kendimizi seviyor muyuz...?'' sorusunu sormak. Ben bu yüzden aşka tahammül edemiyorum, kendine saygısını yitiriyor, küçülüyor , gururunu incitiyor insan. Bu hale düşmemeli insan, bu kadar yüz göz olmamalı. Bir ilişki de saygı olmazsa sevgi de olmaz olsa bile yürümez o ilişki.

Önce saygı. Herkes sınırlarını bilmeli. 'Aşık' oldu diye umarsızca konuşamaz ve davranamaz... Ben mantıklı ilişkileri severim, mesafelerin ve kuralların olduğu, böyle ilişkiler daha uzun ömürlü ve sancısız olur. 'Aşık' olmak demek, 'sevgi' demek değildir, sevgi zaman alır, tanıdıkça seversin ya da nefret edersin... Aşkta bencillik vardır, düşüncesizlik vardır; ama sevgi paylaşmaktır, anlayıştır, değerdir...

Sevgiler
AYSUN