Nedendir bilmem?

Havadan mı neden bilmem, içim çok sıkılıyor.

Oysa ne kadar özledim soğuğu, yağmuru. Sıcak, sımsıcak, adeta çöl sıcağı gibi geçen bu yaz bezdirdi canımdan. Her dakika yapış yapış olmaktan bıktım. Geceleri uyuyamamaktan bıktım. Bir an önce sonbahar gelsin, yapraklar dökülsün, trençkotumu geçireyim sırtıma, kulağımda müzik yürüyeyim yollarda istiyorum.

Hafta sonu, kimdi bilmiyorum, birisi, "Artık yaz sevmiyorum, ben artık kış insanı oldum" dedi. Ben zaten genç kızlığımda bırakmıştım yazı. Uzun yıllar var ki kış insanıyım. Bunu yaşlanmaya yoranlar var, sanki bütün yaşlılar kışı severmiş gibi. Ne alâka? Sıcaklık arttıkça ince giysiler giyiyorsun yetmiyor, ne yaparsan yap, istersen çırılçıplak kal, gene sıcak, gene nem. Yapış yapış, hiç çekilmiyor. Oysa kışın ne kadar soğuk olursa o kadar fazla giyinirsin, ısınırsın. Girersin sıcacık evine, zorunlu olmazsan çıkmaz üşümezsin.

Kışın düşünüp üzüldüğüm tek şey var, evsizler. Yazın parklarda, banklarda, nerede yer bulursa orada yatabilen evsizler kış gelince soğuktan korunabilmek için sığınacak yer bulmakta zorlanıyorlar. Kim bilir kaçı bu hayat mücadelesinde başarılı olup gelecek yazı görebiliyor?

Yağmura uyandım bu sabah, tatlı da bir serinlik vardı. Tam da istediğim gibiydi. Ama işte nedendir bilmem içim çok sıkıldı.