Nedensiz bir çocuk ağlaması

Bir anı, bir kişiyi hayatından kazıyıp atmak istedin mi hiç?
Bir zaman dilimini hiç yaşanmamış saymak istedin mi?
Yazdığın tüm kelimeleri silmek, söylediğin tüm sevgi sözcüklerini yutmak istedin mi?
Kalbine saplanan hançeri çevire çevire daha da derinleştiren bir yüreğe öfkeyle baktın mı hiç?
Nefretle kaplanmış yüreğini arındırmaya, gözyaşlarını dindirmeye çalıştın mı hiç?
Dürüstlüğünü kaybetmiş bir yüreğe saygı duymak için zorladın mı kendini?
Deliye dönmüş aklını korumaya çalıştın mı?
Dengesiz davranışların var diyerek itham edildin mi hiç?
Kapatıp gözlerini “Yanımda ol ki nefes alabileyim” deyip;
Gözlerini açtığında yalnız kaldığını hissettin mi?
Bir şiire sığınır insan bazen;

Bütün iyi kitapların sonunda
Bütün gündüzlerin, bütün gecelerin sonunda
Meltemi senden esen
Soluğu sende olan
Yeni bir başlangıç vardır

Parmağını sürsen dünyaya, rengini anlarsın
Gözünle görsen elmayı, sesini duyarsın
Onu işitsen, yuvarlağı sende kalır
Her başlangıçta yeni bir anlam vardır.

Nedensiz bir çocuk ağlaması bile
Çok sonraki bir gülüşün başlangıcıdır. ( Edip Cansever)

Çocuk kalbim delice bir gülüşe sığındı. Nedensiz bir terk edilişi acıyla savurdu. Kederle örülmüş gizemi tümden sildi. Hala umut var. Nedensiz ağlamamın sonunda gülüşler ve aydınlık var.