Nehir gibidir insan..

"Nehir gibidir insan, sadece yüzeysel bilinir; derinliklerinde ne saklar, ne fırtınalar kopar söylemez.. Sadece sessizce akar ve gider…” der Mevlana .

İnsan bir nehre benzer; doğar, büyür, ölür. Doğuşunda bir saflık vardır. Sadeliği ve berraklığı göz alıcıdır. O, doğduğunda gürül gürül akan bir pınardı. Pınar, bağrından koparak kendini dağların kollarına hoyratça bırakır. Dağlardan gelen ne varsa içine alır. Saklar onları kimse görmesin diye. Pınar, coşar bir çağlayan gibi hayata. Önüne engeller çıktığında ya o engeli aşıp geçecek ya da kendine başka bir yol bulacaktır. Ama hayatta iz bırakmak için ne olursa olsun yoluna devam edecektir.

Zamanla nehir büyür. Geçtiği topraklar onu değiştirmiştir. Artık kıvrılmayı da öğrenmiştir geçtiği toprağın şeklini alarak. Bir gün başka bir nehirle buluşur ve birleşir..

İnsan da,doğumundan ölümüne kadar geçen süreçte yoğun mücadeleden yorulmuş, artık durağanlaşmıştır.Hızla geçen zaman,ömür sermayesindeki azalma, onu biraz daha kendi iç dünyasına yöneltmiş ve yalnızlık hissi tüm benliğini kuşatmıştır...Kendiyle yüzleşme iç hesaplaşma başlamıştır iç dünyasında..

Öyle ya, nice vedalarda boynu büküldü.. Kim bilir kaç gidenin ardında gözlerine yağmur bulutları çöktü.Kimi zaman gözlerinden akıtamadığı yüreğini sele çevirdi. Kaçıncı kez hazan mevsimi yaşadı, Sevdi, sevildi, özlemleri hasretleri büyüttü içinde. Kimi zaman ezildi, itildi, aşağılandı,dışlandı,horlandı kendini anlatamadı,anlaşılamadı..Kendine sakladı herşeyini.

Takvimlerden kopanlar bir daha geri gelmedi..Sessizce öylece aktı gitti. Öyle bir akıştı ki, geri dönüşü olmayan.İşte bu akışın adı , geçerken insandan çok şeyi de beraberinde alıp götüren kimine göre her şeyin ilacı olarak bilinen zamandı.

Neydi ki bu zaman? Ardından koşarken, kanadına nice umutlar bağladığımız yücelerden uçan bir kuş mu? Yoksa çağlayarak akan ve hayallerimizin, amaçlarımızın içine düştüğü ve bizim ulaşmak için var gücümüzle koştuğumuz boğulmaktan korktuğumuz,her şeye rağmen yetişmeye çalıştığımız bir türlü yetişemediğimiz çağlayarak akan bir ırmak mı?

O ki, ne kanadına umutlar bağladığımız yücelerden uçan bir kuş, nede yetişmeye çalıştığımız ve içinde boğulmaktan korktuğumuz çağlayarak akan bir ırmak..

O, şimdi geriye dönüp baktığımızda uzun uzun seyredebileceğimiz bir film şeridine dönüşmüş umutlarımız, hayallerimiz,hayal kırıklıklarımız, anılarımız ve tüm yaşanmışlıklarımızı gösteren bir şerit. O şeritte büyük bir mutlulukla seyredeceğimiz kareler olduğu gibi, keşke bir makasla kesip atabilsem dediğimiz görüntüler de mevcut..

Sularla birlikte akar insan ömrü. Ta ki son menzile varılır öyle durulur. Sular kaynağında duruydu saftı. Sen kundağında… Sularla birlikte aktı hayatın. Kimi zaman bulandın kimi zaman duruldun.Sen yüreğinde biriktirdin,sakladın her şeyini ve yaşaman gereken her neyse onu yaşadın..