Nereye kadar kadınım ?

Bir gün gelip bu konudaki itirazımı böyle dillendireceğimi galiba annem tahmin etmişti. Belki de o yüzden” koskoca memlekette bu iş size mi kalacak” demekten bıkmadı şikayet ederken.

Anlaşılan bizlere kaldı. Nereye kadar kadın olduğumu ben biliyorum, ama siz, siz kadının ne olduğunu biliyor musunuz?

Benim kadınım; Hakkını savunabilmeli, tercihlerini ifade edebilmeli, evlilik kararlarında görüş bildirebilmeli, meslek edinmeli, önceliklerini aksatmadan çalışabilmeli, ülkemin kararlarında söz hakkı olacak noktalarda, konuşabilecek yerlerde olabilmeli, ister ev kadını isterse anne isterse de eş olarak evde fikirlerini söyleyebilmeli ve dinlenmeli. ”O” da hayatta 1. sınıf muamelesi görebilmeli.

Yani önce İNSAN sonra KADIN olmalı.

Ya sizlerin kadını? Kabul edilirse konuşmalı, kim istenirse onu seçmeli, bir Ata’ya ait olmalı (baba, ağabey, eş gibi), çocuklarının sadece bakıcısı, evinin de işçisi olmalı, Ata’sı isterse çalışmalı, okumalı, evlenmeli, hatta çocuğunu bile istendiği zaman ve sayıda doğurmalı.

Hayatta 1. sınıfta boş kalan tehlikeli ve zor yerlere lütfen yerleştirilmeli. (Tıpkı, eskiden şehir hatları vapurlarındaki 1. sınıf yerlere ödenen ücret gibi düşünün. Yüzme biliyor ve fırtınada sizi boğulmaktan kurtarsın diye ücretini ödüyor yanınıza oturtuyorsunuz) Aslında onların yeri 2. sınıf .

Yani önce KADIN sonra İNSAN olmalı.

Benim erkeğim; Hayatın eş başkanlı bir dualite olduğunu bilmeli, paylaşılarak gelişileceğine inanmalı, isteklerin müşterek duyulmasının daha anlamlı olduğunu, bakanlıkların iç ve dış olarak belli bir hiyerarşi içinde yaşanacağını kabul etmeli.

Hatalar İNSANlar içindir. Ben sadece olması gerekeni dillendirdim. Bir kişiyi bile düşündürebildiysem ne mutlu. Unutmayın kızlarımız da oğullarımız da başkalarının kız ve oğullarına eş olacaklar.
Yani yoldaş, yoldaşını İNSAN görmeli.
Sonra bir bakarız ki ne kadın ne de erkek olacak, - İnsan- kalmamış etrafımızda!
Yazarı böyle yazmış bu oyunu.