Nobel ile dövüldüm ben!

Bir yanda kargaşaya mahal verecek her türlü kışkırtıcı hadiseye yol açan yad eller, bir yanda ise kiri pası yıkana yıkana çıkmamış ve hiç de çıkmayacak adeta tarihe kaynaşmış bizim eller…

İnsan olarak yaşadığıma inanmam için bu tarz bir ikileme hiç ihtiyacım yoktu oysa.

Günlerdir kafam karışık. Günlerdir ağlamak geliyor içimden. Günlerdir sevinesim yok bir nebze de olsa…

Nasıl bir dayak yediysem her yerim ağrıyor istisnasız. Bendim Nobel ile dövülen.

Sayın yazar Nihat Genç’in beynimi delen sözleri geliyor aklıma. Beynimdeki etkisi henüz geçmemişken bir de bu dayak! Yediğimle kalmışım sadece.

Ne demiş Nihat Genç? Birebir sözleri yazamam sanıyorum bir yanlışlık olmasın diye.

Aklıma takılanlar ise çok daha farklı.

Yazar ne yazar sorusu beynimde tükenmez ağrılara zulüm eden.

Ne yazar bir yazar ?

Bir yanda televizyoncuların reyting kavgasına özenen popüler kültürün çerez aşklık yazarları, bir yanda büyük gazetelerde büyük köşeleri olan büyük yazarların büyük sevdaları…

Yok mu ufuktaki çizgiye karışmış bir anayiğit?

“Ya diğerleri?” demiş küçük bir yazar! “Onları düşünen oldu mu ?”

“Evet ise kıymetli cevabınız, onlar için bir şey yapan oldu mu?

Hayır diyor ise; bal dudaklarız yaşamanızın bir anlamı var mı?”

Nobel ile dövüldüm ben. Siz tadını bilir misiniz nasıl bir acıdır bu? Acıdıkça büyüyor yaralarım! Gün geçtikçe azalacağına katmer katmer dibe saplanan bir ağrı bu! Bir yavruya daha mı dokunmuş bir maganda kurşunu? Peki, bugün minibüste gördüğüm, gücünü o kara demirden alan pısırık herif kimdi ? Nasıl da tutunmaya çalışıyordu devamlı sallanan otobüste oraya buraya! Bütün dengesizliklere inat bir tek onun silahıydı dengede duran! Sallandıkça ucu gözüken silah mıydı beni ürküten? Yoksa nobelin bana attığı dayak mıydı içimi titreten? Acaba o da nasibini almış mıydı Nobel dayağından?

Yoksa bir tek ben miydim bu ülkede Nobel dayağını tadan?