O, sadece izliyor

Duruyor…
O, sadece izliyor…
Kaygan bir zemine kocaman bir kale yapmak istiyor.
Bir duvar örüyor. Tuğlaları üst üste koyuyor. Bir arada tutan güçlü bir bağı var biliyor. Güveniyor; o duvarı sağlam ve dik tutacak sevgisine… Bir tuğla daha koymak istiyor. Elini uzatıyor, elini hissediyor.
Bir köşeye çekiliyor sonra…
Görüyor çabasını, o duvara dik tutmak isteyen hevesini…
Üst üste koyuyor tuğlaları ama bir arada tutacak bağı öyle zayıf ki, düşüyor…
Parçaları üzerine dağılıyor…
Canı acıyor da sesini çıkarmıyor…
Gülümsüyor… Kabullenmiyor…
Alıyor, düşen parçaları…
Tekrar tekrar deniyor…
Tek başına olmuyor, anlıyor
Bakıyor gözlerine, yüreğine
O, sadece izliyor…

“Güneş altında söylenmedik söz yokmuş...
Bu yüzden geceleri söylüyorum sevdiğimi...
Ne gece ne gündüz yokmuş söylenmemiş söz...
Ben de söylenmişleri söylüyorum yeni biçimde...
Hiç bir biçim kalmamış dünyada denenmedik...
Ben de susuyorum sevgimi saklayıp içimde...
Duyuyorsun değil mi suskunluğumu nasıl haykırıyor...
Susarak sevgisini ilan eden çok var sevgilim...
Ama bir başka seven yok benim sustuğum biçimde...” ( A. Nesin / Susarak )

Elleri yara bere içinde bırakıyor…
Üzerine düşen parçaları temizliyor.
Susuyor…
Gidiyor…
O, yine suskun ve sadece gidişini izliyor…


Fotoğraf : www.deviantart.com / Recep Güleç