O Bir İşsizdir...

İnsana “işsizim” demek ağır gelir...

Hele bir de erkeksen ve ailenden geçiniyorsan...

Böyle zamanlarda sokağa çıkmak istemezsin...

Ya biri görür de bir şey sorarsa...

Zordur işsizlik... Toplumun örf ve âdetleri... Boğulursun, ezilirsin, yerin dibine girersin... Lakin yine de kurtulamazsın bu hissiyattan!

Eğer işsizsen, sana kız da yoktur.

“Ee oğlunuz ne işle iştigal oluyor?” sorusuna da muhatap olmazsın!

İşsizsin ya, duygusuzlaşırsın, hissizleşirsin... Sabahları sabah olmaktan, akşamları akşam olmaktan çıkar.

Zaman mefhumu, senin için hiçbir şey ifade etmez. Sabahları kalkar, işine gidenleri seyredersin; seyrederken de “seyirlik” hâllere bürünürsün.

“Canım üzülme sen de bir sen misin işsiz!” diye bir ses gelir iç dünyanın derinliklerinden...

Hem bu ülkede resmi rakamlara göre, Şubat 2020 dönemine göre, 4 milyon 228 bin kişi de işsizdir. Yani yalnız değilsindir.

Hem ne üzülüyorsun ki, bugün herhangi bir işe girsen alacağın ücretin “asgarisi” 2.324 TL’dir. E bir de metropol veya megakentte yaşıyorsan, hepten yanmışısındır. Cepten yemeye başlarsın...

***

Zordur be kardeşim işsizlik. Ne yapalım, “ne iş olsa yaparım” devri de kapanmıştır.

Yahu gerçekten de bir işsizin psikolojik durumu nasıldır? Hayata bakışı nasıldır?

Toplumsal düzen, huzur, refah, sosyal güvenlik, kalkınma, toplumsal çözülme, yozlaşma, yabancılaşma...

O bir işsizdir... Hayatı değiştirmeye gücü yoktur. Hani dünya yıkılsa umurunda değildir(?)

Çünkü...

Onun işi yoktur. Onun güne başladığında yapacağı rutin işleri yoktur. Onun harcayabileceği parası yoktur. Hatta, 2.324 TL’ye razı olduğu hâlde, 1 TL’ye de fittir.

Kimisinin gözünde berduştur; kimisinin gözünde beyhude akan yaşantının sadece “figüranıdır”!

O bir işsizdir...