Çocukluğunun Elinden Tutmak

Otuz sekiz yıl önce bir 29 Mayıs sabahı onu evinde hayatını kaybetmiş olarak bulduklarında, avucunda sımsıkı tuttuğu  kağıt parçasının bir veda notu olduğu  düşünüldü önce, ama değildi. Şöyle yazıyordu içinde: “Çocukluğunu cebine sıkıştırıp kaç buradan. Çünkü senin olan tek şey o.”   

Böyle oluyor bazen.

İnsanın yaşadığı acılar üst üste geldiğinde –bir anlamda dibe vurduğunda- ruh bedenin enkazını kaldıramıyor. Zira bedeni enkaz haline getiren acılar ruhu da çürütüyor.  Çürümüş bir ruh ve enkaz halindeki bir bedenle ne kadar yaşayabilir ki bir insan?

43 yıla sığdırılan iki mutsuz evlilik, ilk eşin intiharı, oğlunun feci ölümü, inişli çıkışlı aşklar,ihanetler ve o müthiş filmler…  “Bu kadar yakışıklı adama asla tek başına sahip olamazsın!” diyenlere inat Alain Delon’la yaşanılan tutkulu, zor, yıpratan, üzen med-cezirlerle dolu bir aşk…

Romy Schneider.

Sinema tarihinin gelmiş geçmiş en güzel kadınlarından biri.

Zirvedeyken yaşadığı trajedilere yenilmiş, hüznün simgesi bir anne.

Her şeyi geride bırakıp 43 yaşında çocukluğunu cebine koyup giden, sinemanın belki de en büyük kaybedeni…

Gittiği yerde 14 yaşında hayatını kaybeden oğlunu bulabildi mi, bilmiyorum, ama acılarının sona erdiği muhakkak.

&

O sözler babasından gelen bir mektubun son satırlarıydı aslında.  Babası, çocukluğunu cebine sıkıştırıp kaç buradan derken, ona acı veren anılarından uzaklaşıp çocukluğuna sığınmasını öğütlüyordu. Zira “Kimse yaşamadan bilemezdi elbet, nereye , neden giderse gitsin tüm yolculukların insanı çocukluğuna götürdüğünü.”*  Ve “Çocukluğunun elinden tutmayan bir kişi hiçbir yere gidemez” **di.

O bu yolculukta oğlunun elini hiç bırakmadı. Ve kendi çocukluğuna sığınmak yerine oğluna sığınmak istedi Romy.

Onun tertemiz, henüz kirlenmemiş masumiyetinde huzur aradı.

Ve daha çok canı yandı.

İçindeki çocuğa sığınamamış, sığınmak istediği çocuksa daha çok yaralamıştı onu.

Sığınmak!

Yeri geliyor hepimiz birine/ bir şeye sığınmak istiyoruz…

Bu yüzden değil miydi, ilk çağlardan bu yana insanoğlunun kendine tanrılar yaratması?

Sığınabiliyor muyuz peki?

Yoksa sığındıklarımız daha mı çok acıtıyor canımızı?

Kurtulabiliyor muyuz acılarımızdan?

Oysa insanın yaşadığı  çaresizliğin tek çaresi kendisidir.

Ama o bilmez bunu.

Sanır ki, ölüm her şeyin çaresidir!

Böyle oluyor bazen.

Para, şan, şöhret, güzellik ve yaşanan onca aşkların hiçbir anlamı olmuyor.

Dibe vurmaya görsün insan, ruh bedenin enkazını kaldıramıyor!

*Şükrü Erbaş /Çekilme Suları

**Hasan Ali Toptaş /Başlarken Yalnızsın, Bitirdiğinde Daha da Yalnız