Öğretmen kızıyım, öğretmen eşi, öğretmen annesi, öğretmenim...

İnsanı hayvandan ayıran tek özellik; düşünebilme yeteneği. O nedenle Descartes “İnsan, düşünen hayvandır” demiş...Gerçi hayvanlar da yaşamlarını devam ettirecek kadar düşünce kapasitesine sahip. Ama “pi” sayısını, “Samanyolu” nu gezegenleri, “Arşimet kanunu” nu bilmiyorlar!...

Düşünen insan, öğrenmeyi de; ekmek, su kadar, hava kadar arzular.Ama herkes, Allah’ın ona verdiği beyin kapasitesi kadar öğrenme yetisine sahiptir. Sonsuz okyanustan kimi bir tas, kimi barajları dolduracak kadar alabilir.Ama tümüne sahip olmak, sonsuzların sahibi yüce “Yaradan” a özgüdür.

Socrates’in “Bir şey biliyorum; o da hiçbirşeyi bilmediğimdir” demesi bu gerçeği vurguluyor.

Öğretmenlik mesleğini seçenler, genelde “öğrenme” sevdalısıdırlar.Nitekim biz öğretmenler, öğretirken ne çok şey öğreniriz...Hele çağımızda; okuyup araştırmayan, yeni gelişmelerden, dünya ülke gerçeklerinden haberi olmayan bir öğretmen düşünemiyorum.

Bundan yarım asır önce, öğretmenlik son derece saygın bir meslekmiş...Ama ülkede yaşanan ekonomik çöküş; öğretmen maaşlarına da yansımaya başlayınca, kültürel yozlaşmanın da etkisiyle “öğretmenlik” son tercihler arasına girdi. 70’ li yıllarda vasat bir öğrenci için şöyle söylenirdi: “Hiç olmazsa öğretmen olsa bari”

Bu; gerçekten öğretmenlik mesleğini seven, onu ilk tercih olarak düşünenlerin yüreğini kanatırdı...

Disiplin yönetmeliğinin; yıldan yıla işlerliğini yitirmesi, öğretmenin öğrenci karşısında elini kolunu bağlayan etkenlerden biri.Ders notu deseniz, 7-8 zayıfla sınıf geçirmeye başladık ..O zaman; çalışmamakta ısrar eden, üstelik yaptığı yaramazlıklarla öğrenmek isteyen arkadaşlarına engel olan, öğretmenin de moralini, çalışma arzusunu sürekli olumsuz etkileyen öğrenci için ne yapılabilir?...Tamam...Sadece öğretmen değil, eğitimciyiz.Çocuğa çeşitli şekillerde yaklaşacağız, onu eğiteceğiz; rehber öğretmenle, veli ile işbirliği yapacağız.Şu atasözünü burada dile getirmek gerekiyor “uzaktan davulun sesi hoş gelir”

Aile kavramının yok olmaya yüz tuttuğu, ekonomik nedenlerden çocukların okula aç geldiği, insani ilişkilerin yerini kıyasıya bir bencilliğin aldığı toplumumuzda; öğretmeni suçlamak ne derece insaf ölçüsüne sığar.

60’lı yıllardayız.Rahmetli babam meslek lisesi Müdürü.(Eski adı Erkek Sanat Enstitüsü) Öğretmen ve idareciler, akşamları sinema ve kahveleri dolaşırlardı.Oralarda bir öğrenci görürlerse, ertesi günü o öğrenci disiplindeydi...Hafta sonları sinemaya; akşamları büyükler, öğrenciler de gündüz matinesine giderlerdi. Bir hafta sonu, akşam annem babam sinemaya gittiler.Orada, babam bir öğrenciyi görmüş çıkışta...Annemin anlattığına göre, öğrenci onu görünce kaçmaya başlamış. Çocuk kaçmış, babam kovalamış.Yakalayamayınca, hırsından ayakkabısını çıkarmış, fırlatmış arkasından.Yani yakalasa orada hesap soracak. Tabii okulda, gerektiği şekilde ceza görmüştür...

Aradaki farkı vurgulamak için bir de bizim öğretmenliğimiz döneminden söz edeyim: Bir tanıdığın lise çağındaki oğlu bir gün bana şöyle dedi:”Abla yaa ; sizin şu öğretmenler bizim gittiğimiz kahvelere gelmeseler ya” ben şaşkın bir şekilde “neden?” deyince “başka yere gitsinler, bize pis pis bakıyorlar, rahatsız oluyoruz...”

Şimdilerde sanırım, durum çok daha kötü...

Yeni yönetmeliklere göre yapılan; sene içi , sene sonu seviye belirleme sınavları ile öğrenci –öğretmen ilişkileri daha olumlu yönde yol alır umudundayım...

İlk eğitim yuvası olan ailenin, tekrar sağlamlaştırılması , okul eğitimini daha verimli kılacaktır kuşkusuz.

Üzerimde ödenmez hakları olan, başta rahmetli babam olmak üzere; aramızdan ayrılan bütün öğretmenlerimizin mekanlarının Cennet olmasını diliyorum...

Çalışan ve emekli olan tüm meslekdaşlarımın ÖĞRETMENLER GÜNÜnü kutluyor, saygılarımı iletiyorum.

Büyük Önder Atatürk’ün “ Öğretmenler, yeni nesil sizin eseriniz olacaktır” sözünün gençlerimize ve öğretmenlerimize ışık tutması dileğiyle...Sevgilerimle...