Ölenin sayısı kadar ölenin yerine doğsun; dünyanın nüfusu artmasın devir daim olsun

Nüfus baş belası ya, nüfus sorun; hiçbir şey olmasa bile ölünce üzülmek zorunda kalıyorsun. “Ama doğunca da sevinmek…” diyecektim ki aklıma parlak bir fikir geldi.

Yani şimdi düşünelim; bizler doğmak ya da olmak zorunda mıydık; doğurdukları için varız. Yani ölümü kontrol edemeyiz ama doğumu ederiz.

Bugüne gelmişiz 7 milyar olmuşuz… Hataydı tabi hiç gerek yoktu bu kadar nüfusa. Astık kestik lakin Hacer karı da durmadan doğurdu. Ama şimdi Korkut bir akıl der.

Ölenlerin yerine doğuralım. Dedemiz mi öldü bir erkek evlat hakkımız var. Annemiz mi öldü, Allah rahmet eylesin bir de kız evlat. Daha önce ölenleri katmıyoruz, değilse dokuz doğurmamız gerekir.

Herkesin istediği olmaz ama genel olarak mantıklı. Bir babaannemiz, bir büyük babamız, bir anneannemiz, bir dedemiz, artı onun annesi babası, benim annem babam ve sonradan ölenler… Ooooo! Biz de 9 kardeş değilsek sorun olmaz. Sırayla anlaşarak, kardeşler ölen yakınlarımızın(aile) yerine sayısı kadar çocuk yapalım. Biraz da IŞİD kessin diye çocukçuları samanlığa yollayalım!

Ölen kadar doğuyor, yani nüfus hiç artmıyor, azalmıyor da… İyi değil mi? Ama doğan yine de doğuyor. Nesil değişiyor. Ahmet gidiyor, Mehmet geliyor.

Zati baksanıza ölen o kadar çok ki Hacer karı doğurmakla yetişemeyecek… Tersinden bakıp doğan kadar ölsün desek olmaz. En iyisi mi ölen kadar doğsun.

Nolacak, dünya nüfusu artmayacak, azalmayacak; hep aynı kalacak. Plancılar her yıl yeniden plan yapmak zorunda kalmayacaklar. Bir tehlike var ama. İlla da çocuğum olsun diyenler 90’lık ninenin “hadi öl de ben de doğurayım” diye çorbasına fare zehiri katabilirler! Allah Allah neler de düşünüyorum! Bugün iyi değilim galiba!