Olmadık

Sen ve ben... Bir varmış bir yokmuş diye başlayan tüm masallara inat, "hiç olma" tutkusunu içinde yaşatan iki insandık minik düşler kraliyetinde. Gülümsemelerimiz vardı pireler tellal iken, develer berber iken. Kaf dağına sığınmıştı gizliliğimiz. Saat tam gece yarısı on ikiye geldiğinde çınlayan dev saatlerimizde zaman denen kavramı doyasıya içimizde yaşatabilmiştik. Arkasını dönüp kaçan külkedisi değildi bu sefer. Onu arayanda ne bir prensti ne de sevdiğinden bir parça vardı ellerinde. Çikolatalardan evlerimiz olmadı hiç seninle, harikalar diyarına götürmedin mesela beni. Saçlarımı uzatamadım bir rapunzel gibi. Ben uyuduğumda öperek uyandırmadın beni hiç. Ya da beni mutlu etmek için savurmadın kılıcını ordan oraya. Kalem kılıçtan keskindi oysa. İyiler ödüllendirilmedi seninle kurduğum dünyada. Kötüleri cezalandıramadık hiç seninle. Mutlu sonumuz bile olmadı aslında. Gökten düşen üç elmamız da olmadı hiç. Ne binbir geceye sığdırdık masallarımızı, ne huzurlu düşlere uğurlandık kulağımıza fısıldanırken külkedisi...

Yağan bir yağmur gibiydik. Aynı anda başladık. Farklı yerlerde farklı tenlerden akıp gittik. Yağarken birbirimizin yüreğine, yüzünü bile ıslattık. Hıçkırıklarla gittik. Kahkahalarla geldik. Evler yıktık seninle, insanlar ağlattık. Yüzünü güldürdük sussuz kalmış bir yabancının. Gizlilik olduk seninle biz.. Gizlendik. Kalpteki minik gülümseme olduk bazen. Anılar olduk, aylar olduk, saatler olduk , dakikalar olduk. Ama hiç, birbirimizin olamadık. Olmadık be sevgili. Seninle ne masal olabildik ne anlatıcı. Anca dinledik. Anca imrendik. Özendik. Olmadı yapamadık.

"Sen yağdın bugün bu şehre sevgili, Sen... Her zerresine, her metre karesine. Sağnak sağnak yağdın hemde. Her damla seni getirdi yüreğime, bulut oldun, gökyüzü oldun içimde. Sen yağdın bugün gözlerime. Sen süzüldü yanaklarımdan, sen dokundun dudaklarıma... Sendin o sevgili sen. Sensiz olmadım ki hiç ben... "