Ölü Ruhlar Pazarı

“Ve Tanrı çekildi,” dedi baykuş.

Ruhlar pazara çıktığında önce pazarcının sesi duyulur; sonra pazarlık başlar. Kurnazdır satıcı, en yüksek fiyatı vereni bekler. Olup biteni tünediği yerden izleyen baykuşu uğursuz belleyen pazarcılar, onun çekip gitmesini isterler.

Bir gün bu pazara benim de yolum düştü. Hava kararmak üzereydi, ruhların hepsi ölmüş, satış durdurulmuştu. Baykuşla göz göze geldim, hiç de güler yüzlü gelmedi bana.

“Uğursuz olanlar uğursuz bellemişler beni, ne de olsa cehaletin cesareti var üzerlerinde,” dedi bana. Donup kalmış, biraz da ürkmüştüm, verecek cevabım yoktu elbette. Kararsızlığımı hemen anladı. Önce halime güler sandım, bir süre sonra gözleri ortada gülünecek bir şeyin olmadığını gösterdi bana.

“Ben hiç gülmem,” diye başladı söze. “Bilgelerdenim, bilenlerin soyundan geliyorum, bilirim herşeyi, Tanrı'nın verdiği bir izinle. Bu yüzden, hiçbir şey kaçmaz gözlerimden, benim gördüklerimi sen görsen, bir daha gülümseyemezdin bile, kimse kalmazdı hayatında, yapayalnız beklerdin ölümü,” diye bitirdi sözünü.

“Böyle olmak zorunda mı?” Diye sordum hemen.“ “Biraz önce kapıdan çıkarken yürüyüşünü izlediğin alıcı, kılık değiştirmiş iblisti; en yüksek fiyatı o verince, pazarcılar üç kuruşluk kar için ellerinde ne varsa sattılar ona. Sonunda fakirlerin bir şey alamadığı bu Alış Veriş Merkezi, iblise tapınma mabedine dönüştü, Ölü Ruhlar Pazarı diye anılmaya başladı. İşler bu hale gelince, Tanrı aradan çekildi ve kapandı kendi içine.”