Ölüm temrinleri-VII

Son yolculuk endişesi ile çıktığım yolculuklarımın her birinde

Bir otomobilde, bir otobüste ya da trende,

Kendimi dünyadan kopmuş hissederim

Bur uzaklaşma yaşar hem ruhum, hem bedenim..

Ömrüm boyunca yolculuk yaptım,

Bu ülkenin yılgın asfaltlarıyla boğuşan

Yorgun otobüslerinde...

Ya da hayatın akışına tempo tutan

Rayların cümbüşünde...

Dünya akıp giderken gözlerimin önünde

Dururdu, yol kenarlarında,

Sessiz tanıklar gibi donuk nazarları,

Reddedilmiş peygamber gibi kırgın uyarıları

Ölümün gülümseyen yüzü köy mezarları...

Anlatamaz, açıklayamaz dünyanın filozofları,

Din adamları, düşünürleri, yazarları...

Ölümün mahiyetini, insanın akıbetini...

Ancak, anlatır bir ana gibi içten ve merhametli

Küçük tepelere bağdaş kurmuş,

Suskun köy mezarları...

Böyle bir köy mezarındadır benim annem,

Bu yüzden isterim ki olsun benim de,

Bir taş ve bir yığın topraktan ibaret

Bir mezarım annemin köyünde..

Bir gün, bir yolculuğunuzda görürsünüz belki de..

Toprak evleri, salkım söğütleri geçince,

Köyün hemen kıyıcığında

İnce bir duvarla ayrılmış,

Tıpkı hayat ve ölüm gibi

Mezarlığını ve köyünü..

İşte orada olacak mezarı
Ve gülümseyecek size,
Bu satırların yazarı...!