Ölümcül Oyun

Son zamanlarda izlemekten gerçekten keyif aldığım özgün bir senaryoya sahip Ölümcül Oyun. Bu filmle Jude Law’a olan hayranlığım daha da arttı. Oyuncu sadece yakışıklı değil, onu karizmatik yapan bir ses tonu ve oyunculuk yeteneği var.

Aldığım Felsefeye Tarihi dersinde hiç unutmam şöyle demişti hocamız; “hayatta ne olacağınız okuduğunuz okullara, bildiğiniz dillere ve aldığınız eğitime bağlı değildir, sesinizin tonuna, özgüveninize, karizmanıza ve şansınıza bağlıdır”. Bunun doğruluğuna hiç şüphe yok, ünlü ve başarılı olmuş insanlarla kanıtlanmıştır. Ses tonu ve konuşma tarzı karizmanın birinci şartı ise , ikinci şartı özgüven ve hayata karşı duruşdur.

Jude Law, filmde işsiz bir oyuncu olsa da sonsuz özgüveni ve karizmasıyla, beraber olduğu kadının kocası olan çok ünlü ve çok zengin olan yazarı (Michael Cane), giriştikleri ilginç oyunda zorlamayı başarıyor.

Filmde mekan olarak kullanılan ev çok etkileyici, ışıklarla da birleşince bütünüyle çekici bir tasarım ortaya çıkmış. Salonun ortasından, etrafı açık bir asansörle bütün evin katlarına ulaşılıyor, bazı bölmeler uzaktan kumanda açılıp kapanıyor. Film baştan sona 2 oyuncu ile tek mekanda geçmesine rağmen, tempo ve sürükleyiciliğinden hiçbirşey kaybetmiyor.

Özellikle sinemada film izlemeyi seviyorum. Seans başlamadan önce 25 dakika reklam gösterimi var, o kısmı sevimsiz. Artık salona girmeden uyarıyorlar, ışık açık, geç girme opsiyonu da var. Bir tek reklam için salona erken girmeyi göze alıyorum; Bacardi Mojito reklamı ve müziği, bence son yılların en muhteşem reklamı.

İzlemediyseniz “do the Mojito” ve “ölümcül oyun” iyi bir seçenek…