Ölümün arka bahçesi

Bazen yüreklerimiz sıkışıp kalır nedeni bilmediğimiz bir şekilde. Her şey anlamsız gelir o an, içimizdeki sıkıntı hayatın en anlamsız noktasında bizi bekleten bir gerçek gibi karşımıza dikilmiş bizle hesaplaşmak istiyor gibidir. Anladığımızı sandığımız dünyada neden olduğuna anlam veremediğimiz acılar bizi en hassas yerimizden yakalayabiliyorlar, kendine esir edebiliyorlar. Sessiz düşünceler arasında bulmaya çalıştığımız doğrular o an o kadar uzak hissettiriyor ki tüm güzellikleri, sanki hiç koklamamış gibi hissediyoruz güzel bir çiçeği ya da bir çocuğun gülümsemesine hiç şahit olmamış gibi.

Ölüm dünyada yaşamadan inanması, anlaması en zor kavram. Tanrının olduğundan kuşku duyanlar, Ölümün sorgusuz gerçekliğine mantıksal bir açıklama ile inanırlar. Ölümü bu kadar somut kılan nedir acaba? Sorusunu hep kendime sormuşumdur. “O an” diye nitelendirebileceğimiz hayatımızın en ince çizgisi üzerindeyken bizi yönlendiren düşüncelerimizin bize ona yaklaştırdığını düşünmek, geride kalanlara bunlarla bir hesaplaşma gerçeğini bırakması en büyük acı gibi sizden kalan en büyük gerçek olabilirler. Ölüm insanlara bu kadar yakınken, bir saniye sonra bizi yakalayacağı gerçeğinden uzak yaşamak, bizi unuttuğu anlamına gelmiyor. Tesadüfler zincirinin bize her zaman onu yaklaştığını ve bazen bir anlık gecikmeyle bizi ıskaladığını görmek çok güç. Ama onun soğukluğunu hissetmek geride kalan için ölümün yaşama yansıması gibi yorumlanabilir.

Hayatta tanık olduğunuz ya da tecrübe ettiğiniz hiçbir şey ölüme benzemiyor. Tarifi imkânsız bir yürek acısının her zaman iç burkan bir yanı olması kaybetme acısını unutulmaz kılıyor. Habersiz, umut doğurmakla geçen süreler bizi yonttan, beklentinin umuda ya da umudun acıya dönüştüğü ölümün sessiz yüzü olarak çehremize oturuyor.

Hayat sarhoşluğu ile unuttuğumuz gerçekler, acı şahitlikle kendi gözlerimizle tescilleniyor. Yüreğimizin kaldıramayacağı acılara tanıklık ederek, kaybetmenin, geride kalmanın çaresizliğini yaşıyoruz.

Ölüm, arka bahçesinde hep top oynayan çocukları ister gibi hepimizi oraya çağırıyor ve topluyor. Acılarımızın biriktiği bu bahçede kendimize yeni umutlar ararken hep tanık olduğumuz ölümleri izliyoruz.

Not: Bu yazıyı yazarken dinlediğim ve bana biraz da olsa esin kaynağı olduğunu düşündüğüm şarkıyı sizinle paylaşmak istiyorum. Şebnem Ferah-Oyunun Sonu (AKCK Albümü) Bu yazıyı okuduktan sonra ya da aynı anda dinlerseniz daha etkili olacağını düşünüyorum.

Kaynak: www.sozumuzvar.com