Onur değil gurur mantıklı; küfredeni affederim, elbiseme çamur sıçratanı affetmem

Aslında küfür sözdür ve söz de suya yazılır. Yani küfürle size bir şey olmaz. Küfür bizim için önemli olduğu söylenen değerlere hakarettir; gurur ise bizzat kişiliğimize yönelik hakaret. Değerler bugün vardır, yarın yoktur; bugün böyledir yarın şöyledir.

Tabii ki onuru kırmak sadece küfürden ibaret değil. Çeşitli davranış ve sözler onur kırıcı olabilir. Ancak sonuçta hepsi aynı kapıya çıkar. Burada insan soyut anlamda değer midir yoksa somut varlık mıdır sorusunu cevaplamalıyız. Somut varlık aslında insana (yani bize) yeter. Ama işte insanı bir takım soyut kavramlarla manevi varlık haline getirerek sözde ona kişilik kazandıran, değerini artıran anlayışlar bizi bu gereksiz yanımıza yönelen hakaretlerle de mücadele etmek zorunda bırakmışlardır. Ahlak benim için önemli değilse ahlaksız demelerini de hakaret olarak algılamam. Ama affedersin “donuna işiyor” dersen bu benim için önemlidir.

Onur sadece size ait değil, size yönelen onur kırıcı söz ve davranışlara karşı çıktığınızda sadece kendi değerlerinizi korumuyorsunuz değer yüklenen bütün kavramları koruyorsunuz ve sanki buna da mecbursunuz. Elbisenize çamur sıçratana önemli değil dersiniz ama küfredene diyemezsiniz. Çünkü çamuru size sıçratmıştır ama küfrü sizin de dâhil olduğunuz değerler bütününe yapmıştır. Yani çamur elbisenize küfür ise insanlığın değerlerine. “şeyini bilmem ne yapayım” dedi, bu kutsal namus kavramına. Bana değil insanlığa küfrediyormuş, bana ne insanlıktan, ben kendime bakarım. Yüce değerler umurumda değil. Çamur sıçratılan elbisem sözde kırılan onurumdan daha önemli.

Fakat bu sözde insanlığın ortak değerlerinin alt yapısı yoktur. “Şeyini bilmem ne yapayım” dedi; yaptı mı? Anlamsız konuştuğu için kişinin ruh sağlığının bozukluğundan bahsedilir. Fakat yüzüme tükürdü. Burada fiziki bir aşağılama var. Bir yanda suya yazılan istersen duymayacağın, unutabileceğin saçma sapan sözler öte yandan yüzündeki tükürük. İşin garip tarafı çamur, tükürük kolay unutuluyor, sözle hakaret uğruna insanlar ölüyor. Yani onur ölümcül, gurur pek değil. Ve ölümcül şeylerle ölürsünüz, tükürük de çamur da yıkanır geçer.

“İnsani” formatta öldüren şeylere yer olmaz.  Ahlak, namus, şeref gibi şeyler sizin için değerliyse ölen/öldüren guruptansınız. Bizler bu guruptan değiliz, elbisemize çamur sıçratanı, yüzümüze tüküreni varlığımızı kirlettiği için cezalandırırız (saygılı ve hassas olmak zorunda) ama sen adisin dediği için bir adamı öldürmeyiz. Çünkü birinin bana sen adisin demesi benim açımdan hiçbir anlam ifade etmez. Onun saçma konuştuğunu, dengesiz, akılsız biri olduğunu düşünür kale almam. Çünkü onun sen adisin derken baz aldığı kavramlar değer değildir. Değer fiziki varlığınızdır. Aklınızdır. Mesleğinizi ve sanatınızı yaratan yeteneğinizdir falan. Öyle ahlak, insaniyet, dürüstlük, iyilik gibi saçma sapan söylemlerin hiçbir anlamı yoktur. Ben kötü bir şey yapmıyorsam iyiyim demektir; bitti. Sen bana daha  ne öğreteceksin!