Orda bir Türkiye var uzakta!

Hafta sonları genelde gençlik anılarımı yazarım, bilirsiniz, çok da keyif alırım yazarken; siz görmezsiniz ama yüzümden gülümseme eksik olmaz, sabaha karşı dört sularında (genelde hep geç saatlerde yazıyorum) kahkahadan gözlerimden yaş geldiği de vakidir.

Hoş anıları yazmak bana da pek iyi gelecek, biliyorum, ancak içimden gelmiyor bu kez!

Hani, sanki her şey güllük gülistanlıkmış gibi…

Hani, hala hayallerimizin tutunacak dalları varmış gibi… Sanki pek umutlu, pek huzurluymuşuz gibi…

Oysa mutsuzum! Mış gibi, muş gibi yapamayacağım!

Umutsuzum!

Kaygılıyım! Daha ne olsun!

Küsme noktası vardır ya, hani kırıklıklar, gönül koymalar falan tıkıştırılır bir bohçaya; gün gelip de çok dolarsa o bohça ne teyel tutar ne yama!

Hah işte, ondan sonrası küsme zamanıdır artık!

Küstürülmüş toplumlar doğal olarak suskun kalırlar; ki suskunluktan en çok korkarım!

Aile içinde, mesela, problemler dillendirilmedikçe, dillendirip de dinlenmeyip, dinlenmeyip de çözüm bulunmadıkça sofralar kurulup kaldırılsa da, arada bir gezmeye çıkılıp, hatta bazen minik kahkahalar atılsa da içten içe başlayan ince bir küskünlük günü kurtarmak gibi aileyi ayakta tutmak adına suskunluğu zorunlu kılar; heyhat, en gözü kara kararlar da bir bakarsınız bu ailelerden çıkar!

******

Şaka gibi bir de TÜİK’in araştırması mutlu ve umutlu olduğumuz sonucunu deklare etti ya, yok artık dedim, Türkiye adında bir ülke var, ekonomisi pek gelişmiş, adalet sistemi süper, ileri demokrasi var, herkes çok mutlu, gelecekten umutlu… İyi güzel de ayol nerede bu ülke?

Yaşadığımız ülke ile isim benzerliği var; zira ne bizim ülke o anlatılan Türkiye, ne o anlatılan ülke bizim Türkiye!

Birileri belki öyle ultra mutlu bir ülkede yaşıyorlar, lakin bizim yaşadığımız ülkede şartlar çok farklı!

Mesela acayip bir işsizlik sorunu var bizimkinde, dolayısıyla toplumun ekonomik gücü çok zayıf; öyle ki et, peynir gibi gıda ürünleri astronomik rakamlarda… Şöyle izah etsem, bir emekliye yapılan maaş zammı yarım kilo et ya da bir kilo peynir fiyatı!

Misal, oy toplamak için üç paket makarna hediye ediyor bir parti, adamlar oylarını hibe ediyor…

Adalet diye bir kavram anlamını neredeyse yitirmiş vaziyette; içeride olması gerekenler dışarıdayken, dışarıda olması gerekenler mütemadiyen içeri tıkılıyor!

PKK diye bir terör örgütü vardı bizim ülkemizin, şimdilerde terör örgütümüz Ergenekon; mesela, PKK terör örgütünün elebaşı yol haritası önerirken, profesörler, yüksek rütbeli subaylar, gazeteciler apar topar içeri tıkılıveriyor!

Mesela, bizim Türkiye’de ıslık çalmak da yasak, üniversite öğrencilerinin parasız eğitim hakkı istemesi de…

Sahi, bizim Türkiye’de eğitim paralı! Ders kitapları ilköğretim ve lisede parasız veriliyor, lakin kurslara deli paralar ödeniyor.

Çünkü seviye belirleme sınavları falan yapılıyor, lise yerleştirme sınavları, falan…

Üniversitelerin harçları çok yüksek, üstelik üniversite mezunu olmak iş bulmak anlamına hiç gelmiyor!

Üniversite mezunu olundu, misal, hadi diyelim şansı yaver gitti o bölümden mezun eksiği var, öyle pat diye atanamıyor buradaki halk, yine bir sınava girilecek, o sınav sonucuna göre ya yerleştirilecek, ya çürük yumurta ilan edilecek.

Bu sınavlarla ilgili pek çok şaibe ortaya çıksa da, kimse üstüne alınmadığı gibi, kimse üstüne de gitmiyor; Deniz Feneri davası gibi…

Neyse…

Şu ultra mutluların ülkesi Türkiye’yi bir bulur da, oraya iltica edersem, bu konularda daha fazla yazarım, zira benim yaşadığım Türkiye’de yazma özgürlüğü de yok!

******

Deminki konu bağlanmadan öylece kalmış, yazık!

Suskun küskünlerden korkarım demiştim, aslında kaybedecek şeyi kalmayanlardan en çok korkarım; neyi ne zaman yapacakları belli olmadığı gibi, taştıklarında ne bent kalır önlerinde artık ne kanun ne de kitap!

******

Neyse…

Güzel bir Pazar günü geçirmeye çalışın siz yine de, keyfinizce…